Blog Sanne | De verjaardag van Roos: gaan we het vieren?

Went het ooit?

De verjaardag van Roos komt eraan. Bijna vijf zou ze zijn. Zou ze nog in groep één zitten of al naar groep twee zijn gegaan? Het is een gedachte die zo ineens voorbij komt als de scholen weer zijn begonnen. Ik breng haar niet, ik haal haar niet op. Maar sta er weer bij stil.

‘Ik reed verkeerd van de week, naar het oude huis. Naar mijn oude leven.’

We zijn op vakantie geweest, weggeweest van ons nieuwe huis. Na weken klussen en verhuizen, even pauze. Dat was goed en fijn. Maar bij thuiskomst voelt het huis leeg en was er weer een hoop ruimte voor gemis. Het nieuwe huis, zonder jou. Het is wennen in ons nieuwe thuis.

Went dit ooit wel?

Was was het mooi

Ik voelde mij de afgelopen dagen verloren, eenzaam. Eenzaam, zonder alleen te zijn. Eenzaam in mijn gevoelens en gemis. Wat kan ik je diep missen en moeite hebben weer op te starten. De draai hier weer te vinden. Ik reed verkeerd van de week, naar het oude huis. Naar mijn oude leven. Ik stond letterlijk stil bij toen.

‘De glans van het leven, die is er wel af.’

Vijf zou ze bijna zijn. Vijf jaar geleden was ik zo blij. Zo jong, onbezorgd en blij. Ik kijk foto’s op mijn telefoon. Ik scroll naar beneden in mijn tijdlijn, naar de grens van 2017. Als ik verder ga, hou ik het vaak niet droog. Eerst verdriet en dan: wat was het mooi met haar erbij. En hoe mooi het nu ook nog kan zijn. De glans van het leven, die is er wel af.

Vieren

De scholen zijn weer begonnen. De jongens groeiden als kool deze zomer. Verjaardagen werden gevierd. Traktatie, taart en feestjes. Wat gaan we doen met Roos’ verjaardag? De datum blijft maagdelijk wit in mijn agenda staan. Vieren we deze dag wel? En wat vieren we dan?

Ze is bijna jarig. Ze zou bijna jarig zijn. Ik vind het verwarrend te vieren, maar ik kan niet anders dan vieren. Vieren dat ze bij ons mocht komen. Het was een feestje. En vieren dat ik haar mama mocht zijn. Al was het veel en veel te kort. We hebben niet af kunnen maken waar we aan begonnen. Ze groeit mee in onze gedachten. Bijna vijf.

‘Ik kan niet anders dan vieren dat ze bij ons mocht komen. Het was een feestje.’

Ik denk eraan eropuit te gaan. Buiten. Samen te zijn. Kaarsjes uit te blazen of aan te steken bij het grafje. Ballonnen of een grote vijf aan een tak. Tranen die komen en gaan. Want missen, dat doet toch ook zoveel zeer. Bijna vijf.