Blog Sanne | Ik heb verdriet, maar ik bén niet mijn verdriet

Ik ben niet mijn verdriet

We vierden jouw verjaardag met roze taartjes, diertjes en pannenkoeken. Je had het zeker heel mooi gevonden. Je was erbij, want wij waren samen. Wij delen allemaal een stukje van jou. We dachten aan je en maakten er maar wat van deze dag. Want missen dat doen we al zoveel. Ook deze dag, maar dan samen.

Het gaat. Soms niet, maar meestal gaat het. Ik verlies mezelf niet meer in verdriet. Ik héb verdriet, maar ik bén het verdriet niet. Als er dagen zijn waarop het me overweldigt, probeer ik mezelf in te prenten dat het verdriet niet stopt, maar het leven ook weer een nieuwe morgen kent.

‘Zolang het verdriet ruimte krijgt, gaat het.’

Ik leer leven met dit verdriet. Het gaat niet over, het is er. Altijd, overal. Soms in een doosje in mijn hart, soms als een orkaan in mijn lijf. Zolang het ruimte krijgt, gaat het.

Dun lijntje

Zelfs kan ik zeggen; het gaat goed. Dat klinkt raar, maar het voelt toch ook weer gewoon. Het is een dun lijntje, ineens kan het gevoel me bekruipen dat er iets niet klopt. Sus ik mijn gedachten, adem even diep in en uit. Voel ik het gemis: ‘Je had hier moeten zijn.’ Raken mijn gedachten van slag en denk ik: ‘Ik kan dit niet’.

‘Het doet pijn, maar het doet nog meer pijn als het er niet kan zijn.’

Als iets nieuw is, als iets spannend is. Als iets sociaal is. Het lijkt alsof het op mijn voorhoofd staat: mijn kind is dood. Of het lijkt er te staan en niemand ziet het. Dan sta ik te huilen bij de bloemist, omdat ze jarig is en toch ook niet. En waar ik eerst mijn tranen inslikte, durf ik meer te laten zien; dit is het. Dit is mijn verdriet. Dit is mijn leven zonder haar. Het doet pijn, maar het doet nog meer pijn als het er niet kan zijn.

Ik wil het niet, maar het is zo

Zo leer ik leven met verdriet. Zo leer ik leven zonder haar. Het was geen goede deal. Want al mijn tranen, brengen haar niet terug. Het leven is daarin ongenadig hard. Ik kan alleen maar hopen haar ooit terug te zien. En er tot die tijd maar wat van te maken. Voor haar, haar broertjes en iedereen die haar lief is. Ze had niet willen gaan en ik wil dit leven niet, maar het is zo. Ik leer ermee te worstelen en ermee te dealen. Het voelt oneerlijk, onrechtvaardig en dat is het ook. Ik leer de zin van de onzin te scheiden. Het is vast dapper, krachtig of wat dan ook. Maar het is gewoon zo. Elke dag sta ik op, doe ik het opnieuw. Gaat het. En soms gewoon even niet.

‘Het is vast dapper, krachtig of wat dan ook. Maar het is gewoon zo.’

Ik heb verdriet, maar ik ben niet mijn verdriet. Ik houd van het leven. Het doet pijn. Het gaat niet weg. Ik leer het dragen. Ik leer het samen te dragen. Want ik mag weten, ik ben niet alleen.