De vader van Karin is een van de weinigen uit zijn familie die de Tweede Wereldoorlog overleefde. Op 4 mei rouwt Karin heel bewust: “Ik had zo’n grote familie kunnen hebben.”
Het nichtje van Karin
Karin heeft nog een foto waar haar nichtje op staat. “Ze speelt met een blokje. Ze was nog maar zes jaar. Ze is naar Auschwitz gebracht en ze is daar vermoord. Haar ouders ook.”
Karin: “Dit waren allemaal mensen die net als jij en ik een gewoon bestaan op wilden bouwen, een gezin wilden vormen. Van de ene op de andere dag kan dit je dus overkomen. Dat is ook wel een beetje mijn angst.”
Terug naar huis
De vader van Karin kwam uit een groot Joods orthodox gezin. Hij was 22 jaar toen hij met zijn broers en familie op de trein werd gezet. Alleen hij en zijn broer zijn teruggekomen uit Auschwitz.
Karin is naar Auschwitz geweest om daar een gebed voor haar familieleden uit te spreken: “Dit voelt raar. Toen mijn familieleden daar aankwamen, betekende dit voor hen het einde. Ik kon als enige weer terugkeren naar huis.”
“Ik had zo’n grote familie kunnen hebben.”
Dankbaar
“Wat mijn familie is overkomen, is verschrikkelijk. Soms ben ik wat weemoedig; ik had zo’n grote familie kunnen hebben.” Karin vertelt dat zij van haar ouders heeft geleerd om blij te zijn met de kleine dingen. “Dit bewonderde ik zo aan mijn vader. Hij heeft zijn hele familie verloren, maar hij was toch dankbaar voor de kleine, goede dingen.”
Stilte
De twee minuten stilte om 20:00 uur op 4 mei zijn belangrijk voor Karin: “Dat er een groep is die herrie wil maken tijdens de stilte kan ik daarom echt niet begrijpen. Je kwetst er zoveel mensen mee, de mensen die de oorlog hebben meegemaakt, de nabestaanden. Dat we de doden mogen herdenken, daar heeft iedereen recht op.”
Tijdens de twee minuten is Karin stil en denkt aan haar familie: “Op deze dag wil ik niet te veel mensen om me heen. Ik treur dan in stilte.”
>> Lees verder op EVA, waar het volledige gesprek met Karin van Coevorden te vinden is
