Praktische zaken
In de eerste maanden na het overlijden van een dierbare leef je verder op de automatische piloot. Je moet organiseren en regelen, dingen weten, opzoeken en onthouden. Als je denkt dat je alles op een rijtje hebt, brengt de post om de andere dag een envelop waardoor je weet dat je toch nog weer in de administratie moet duiken.
Je hoofd staat er niet naar, maar je moet overal op antwoorden, alweer een formulier invullen, de zoveelste kopie van de overlijdensakte versturen. Het is lastig om je hoofd te mobiliseren als je hart zo’n pijn doet.
Je krijgt een hekel aan je bsn-nummer, aan je digiD, en aan de Belastingdienst. Het voelt alsof je een nieuwe plek in de samenleving moet veroveren, terwijl je er zelf helemaal niet om gevraagd hebt bij een nieuwe categorie te mogen horen. Je wilt gewoon je oude plek houden, de plek van samen. Maar je kunt het beter niet voor je uit schuiven, want over drie maanden vind je het nog moeilijker dan nu!
Trots
Nu je niet meer kunt praten met je partner, moet je met jezelf gaan overleggen. Een rooster maken, met niet te veel lastige dingen op een dag. Waardeer jezelf als je iets gedaan hebt. Elke stap die je zelfstandig zet, elke oplossing die je zelf verzint, verdient een opgestoken duim. Ik heb ervaren dat het erg troostend is als ik aan het einde van de dag een beetje trots op mezelf kan zijn.
‘Vraag veel áán jezelf, maar vraag niet te veel ván jezelf’
Jezelf leren kennen is ook: je eigen bestaansrecht opbouwen. Je hoeft niet meer voor die ander te zorgen, maar nu heb je de zorg voor jezelf. Je kunt het ene loslaten en het andere moet je vasthouden. Je verlangen naar hoe het was levert nog geen vrede op, maar je kunt je verlangen ook ombuigen naar het straks, naar het ooit. Beloof jezelf dat je het weer goed zult hebben.
Vraag veel áán jezelf, maar vraag niet te veel ván jezelf. Als er op een dag niets zinnigs uit je handen of uit je hoofd komt, dan is dat maar zo. Morgen is er weer een dag.
