Blog Bertine – Isa mist Daan

Herinneringen

Mijn dochter Isa en ik zijn samen in de keuken. We praten over Daan, ze mist haar broer. We halen de mooie herinneringen op, de leuke grapjes van Daan en wat ze allemaal met hem deed. Ruim tien jaar deden ze alles samen.

Opeens kijkt Isa mij aan en vraagt: “Zeg mama, als jij twee dingen nog tegen Daan mag zeggen, wat zou je dan willen zeggen?” Ik schrik best een beetje van haar vraag, ik zie dat het niet zo maar een vraag is. Ik wil die vraag daarom ook serieus beantwoorden. Het voelt op dat moment alsof ik echt nog even twee dingen tegen Daan mag zeggen.

Tranen in mijn ogen

Het eerste wat ik zou zeggen is dat ik heel veel van hem houd. De tranen schieten in mijn ogen. Het voelt zo echt, alsof ik het hem echt kan vertellen. Doordat het zo voelt weet ik niet wat ik als tweede tegen hem zou zeggen. Er is namelijk zoveel wat ik nog zou willen zeggen. Twee dingen zijn te weinig. Isa kijkt me aan en zegt: “Ik zou zeggen dat ik hem enorm mis”.

Mijn eigen verdriet doet pijn, want ik mis mijn kind enorm. Maar ook het verdriet van mijn andere kind doet pijn. Heel veel pijn zelfs. Daar staat mijn lieve kleine meisje met tranen in haar ogen om haar broer. Haar maatje waar ze mee opgroeide en waar ze zoveel samen mee deed. Dit maatje heeft ze niet meer. Ik merk dat ze zich vaak alleen voelt. Daan was er altijd. Hij was ook altijd zo lief voor haar. Mijn Jip en Janneke!

Praten over Daan

Ik ben blij dat we er samen zo over kunnen praten. En dat we vaak over Daan praten vind ik belangrijk. Ik dring het zeker niet op want als ze er niet over wil praten dan niet, het moet natuurlijk blijven gaan.

Onder het eten hebben we het bijvoorbeeld vaak over wat Daan wel of niet lekker vond. Hoewel, Daan vond eigenlijk alles lekker. Hij genoot altijd zo van eten, maar vooral ook van samen eten. Samen aan tafel zitten was voor Daan al een feestje. En hoe bijzonder is het om gewoon samen aan tafel te zitten! Dat besef had ik al toen Daan nog bij ons was, maar nu… Dat samen aan tafel komt nooit meer voor ons terug. Nooit meer drie kindjes aan tafel. Voor altijd dragen we Daan mee in ons hart.