Blog Bertine – Hoe de zomervakantie het leven van Bertine en haar gezin voorgoed veranderde

Een reis naar het graf van Daan

Het zou de zomer worden waar we gewoon van konden genieten en op vakantie zouden gaan. Dat kon weer want Daan voelde zich steeds fitter. De ziekenhuiscontroles waren minder en geen chemokuren meer, dus alle tijd om vakantie te vieren. We hadden er echt zin in en vooral de kinderen wilden zo graag weer eens op vakantie.

Maar het liep niet zoals we gedacht hadden, deze zomervakantie werd één die ons leven voorgoed anders maakte. Een zomer die vol was met zorgen en verdriet. De kinderen moesten afscheid nemen van hun lieve broer. Het werd een reis naar het graf van Daan en niet naar de zon, vrijheid en geluk.

Het is eng om naar buiten te gaan

Nu is de zomervakantie voorbij en Isa en Thijn moeten weer naar school. Het gewone leven begint weer. Isa vraagt aan mij wat ze moet vertellen op school over de vakantie die zó stom was. Ik zeg tegen haar dat het voor ons geen vakantie is geweest en dat de kinderen op school dat zeker wel begrijpen. Ze ziet, net als ik, er ook tegenop om weer iedereen onder ogen te komen. De eerste stappen weer te zetten in het leven na het overlijden van Daan. Ik blijf liever thuis, tussen deze vier muren is het veilig. Het is super eng om naar buiten te gaan. Wat gaan de mensen zeggen of aan je vragen. En vooral ook, hoe ga ik reageren?

Thuis is het veilig en thuis kun je gewoon jezelf zijn. Niemand die vragen zal stellen. Ik kan gewoon huilen als ik dat wil. Niemand die naar mij kijkt. Ook de kinderen hebben daar enorm behoefte aan. Ze willen rust, geen bezoek thuis. In ons veilige huis zijn ook alle herinneringen aan Daan. Daan zijn jas hangt aan de kapstok. Zijn schoenen staan nog gewoon in de gang alsof hij ze net nog uit heeft gedaan. Zijn schooltas hangt bij die van de andere 2 kinderen, maar Daan is er niet meer. Daan gaat niet meer naar school.

Een onmogelijke opgave

Overal in ons huis kom je Daan tegen. In alle kasten ligt wel iets van Daan of wat aan Daan doet denken. En ook in mijn hoofd zit de hele dag Daan. Als ik wakker word denk ik gelijk aan hem. De hele dag door vraag ik mij af: wat zou Daan vandaag hebben gedaan als hij er nog gewoon was. Ik mijn gedachten zie ik hem door het huis lopen en af en toe hoor ik zijn stem. Tot dat ik me weer besef dat ik helemaal niet Daan zijn stem kan horen. Nee het kan Daan niet zijn, was het maar zo. Stond hij maar hier met de mededeling: ‘hallo mam, ik ben weer thuis!’. Wat verlang ik daar naar. Als ik denk aan de toekomst dan ben ik bang, heel erg bang. Ik ga hem vast steeds meer en meer missen. Hoe moet dat? Hoe ga ik dat doen? Dit is toch een onmogelijke opgave…