Hendrika verliest haar ‘heit en mem’ drie weken voor ze zelf moeder wordt
Het verliezen van je ouders, is als het missen van een fundering. Je bent je houvast kwijt. Het overkomt Hendrika. Vier jaar geleden sterft haar vader en drie weken voor de geboorte van haar zoon overlijdt ook haar moeder. Ze schrijft haar ouders een liefdevolle brief.
Thuis
Het is nu bijna drie jaar geleden dat je bent overleden, heit (Fries voor papa, red.). Drie jaar. Drie jaar zonder jouw gekke acties, je praatjes, je grapjes, en je onverschilligheid. Maar tegelijkertijd ook die geborgenheid die je bood, de ruimte om jezelf te kunnen en mogen zijn. De vrijheid, de onbenullige dingen die het zo ‘thuis’ maakten.
Thuis is ver weg, maar tegelijkertijd zo dichtbij. Want jij bent nooit een seconde uit mijn gedachten geweest. Je hebt vier jaar moedig gestreden tegen die verschrikkelijke ziekte, maar uiteindelijk heb je dit oneerlijke gevecht niet mogen winnen.
Uniek
Met mem (Fries voor mama, red.) kon ik goed praten over het verlies, jou missen en je markante persoonlijkheid. Want heit, je was nou eenmaal
‘gewoon’ een vreemde snuiter ;-).
Maar dat maakte jou zo uniek. In de dingen die je deed of niet deed. Alles in ons miste jou, heit. De dagen gingen voorbij, maar niets of niemand kon en kan jouw plek innemen.
Maar mem, jij was er na deze tijd vaak voor ons. Het was alsof jij nu een taak aan het overnemen was. Om aan mij en mijn broers en zus te laten zien hoeveel je van ons hield en hoe trots je op ons was.
Zwanger
Allemaal kregen wij van jou een prachtig kistje met een kettinkje met onze initialen erop. Ook zat er een geboortesteen bij met een kleine boodschap: ‘Voor Hendrika, omdat ik van je hou en trots op je ben.’ Zo mooi.
Een jaar daarna raakte ik in verwachting. Wat was je blij mem, toen ik jou als één van de eersten vertelde dat ik zwanger was! Je verheugde je erg op de komst van de kleine. Eveneens op de komst van het kindje van je zoon, want ik was tegelijk zwanger met mijn schoonzus. We scheelden amper een week.
Verassing
Wat een vreugde. We zaten al te speculeren wat het geslacht kon zijn, we hielden het als verassing. Maar o, wat waren we nieuwsgierig. Jouw gedachte was ‘als het maar gezond is.’ En inderdaad mem, dat is zeker waar.
‘Drie weken voor mijn bevalling overleed je’
Een aantal weken voor mijn bevalling werd je opgenomen met benauwdheidklachten. Je had COPD, alleen was je nog kwiek als geen ander. Je fietste met je handbike nog overal heen. Toen kwam de dag dat ik je moest loslaten. Drie weken voor mijn bevalling overleed je.
Ik móest sterk blijven. Sterk voor ons kind die nog geboren moest worden. Maar hoe?
Alles heb ik verschoven, voor zover het kon. Er moest van alles geregeld worden, want we wilden jouw afscheid zo mooi mogelijk maken. Alle overige kracht díe ik nog had, heb ik gebruikt voor de komst van de kleine.
Diep gat
Pas toen mijn zoontje Jacob geboren was, kwam ik in een diep gat terecht. Dieper dan ik ooit had kunnen denken. Alle emoties, al het verdriet kwam los. Op dat moment was het nog geen anderhalf jaar geleden dat ook heit was overleden. Alles bij elkaar viel het mij enorm zwaar. Ik had nog te dealen met heit zijn overlijden, maar tegelijkertijd moest ik omgaan met het verlies van jou, mem.
‘Waarom mochten jullie je kleinkinderen niet ontmoeten?’
Vaak ben ik boos geweest, waarom mochten jullie niet langer leven? Waarom mochten jullie je kleinkinderen niet ontmoeten? En waarom moeten wij zo kort achter elkaar afscheid van jullie nemen? Jullie als geweldige warme lieve ouders, als geweldige pake & beppe. (Fries voor opa en oma, red.)
Waarom lopen dingen zoals ze lopen, waarom konden wij niet langer van jullie genieten? Op die vragen zullen we nooit antwoord krijgen, heit en mem.
Ik mis jullie verschrikkelijk. Ooit, ooit zullen we elkaar weer zien. Ooit.
Liefs,
Hendrika
In deze aflevering van Ik mis je vertelt Hendrika meer over het gemis van haar ouders. ‘Ik wilde mijn moeder nog zoveel vragen, mijn geluk met haar delen en haar mijn kindje laten zien. Daar zag ze zo naar uit.’
