Fotoblog | Samen met knuffel Aapie op de foto

De vriend van Aapie

Het is laat op de avond als de telefoon gaat. Ik krijg het verzoek om de laatste week van een ernstig zieke man en zijn Aapie te fotograferen. Zodat zijn dierbaren in de toekomst een blijvende herinnering hebben aan de laatste dagen die ze samen met hun zoon, vader, man, broer en zwager hebben doorgebracht.

De volgende ochtend rijd ik naar de zorgboerderij waar de vader al een jaar wordt verzorgd. Naast hem ligt een knuffeltje: Aapie. Hij kreeg het beestje een tijdje geleden van zijn twee dochters. Aapie en papa zijn dikke vrienden, vertellen de meisjes trots.

‘Het voelt alsof ik onderdeel uitmaak van de familie.’

Al gauw voel ik me thuis in de boerderij. Ik loop er rond met mijn camera, pak een kopje soep als ik trek heb en bekijk samen met de familie fotoboeken. Ik hoor de aanwezigen herinneringen ophalen en zie ze knuffelen, lachen en huilen. Het voelt alsof ik onderdeel uitmaak van de familie. Heel gek eigenlijk, maar het gaat helemaal vanzelf.

Zo jong nog

Al wandelend door de boerderij, zie ik vanuit het keukenraam mijn ouderlijk huis. Daardoor moet ik denken aan mijn moeder, die nog niet zo lang geleden is overleden. Maar ik ben al volwassen. Deze twee meisjes zijn nog jong: zo jong als mijn zoontje. En zij gaan nu al hun vader verliezen. Hoe oneerlijk.

‘Hij heeft al genoeg gevochten.’

Dat vindt ook de familie van deze zieke man. Je wilt je papa, je man, je kind, je broer niet missen. Maar hij kan niet meer. Hij heeft al genoeg gevochten.

Aapie gaat mee

Als de vader na een paar dagen overlijdt, moet iedereen echt afscheid nemen van zijn lichaam. Ook Aapie. Aapie gaat mee met de familie van de vader. Zodat de ziel van papa voor altijd voelbaar blijft. En met deze woorden en beelden sluit ik een intens heftige, verdrietige, maar ook mooie week af.

Wie is Erika?

Erika is Zorg op Maat & Herinneringsfotograaf. ‘Na achttien jaar in de zorg te hebben gewerkt, ben ik mijn eigen bedrijf gestart: Mensenmensfotografie.’ Vlak nadat ze de keuze had gemaakt te stoppen met werken in de zorg, overleed haar eigen moeder. Erika besefte daardoor des te meer dat elke herinnering die je nog samen hebt, opeens veel meer waarde en betekenis krijgt.

‘Ik kan de families ondanks de moeilijke en intens verdrietige periode, een blijvende herinnering meegeven. En dat is waardevol, want beelden maken de film in je hart compleet.’