Blog Martijn – Een mooi cadeau op een grauwe dag

Onze trouwdag

Het is een periode met van die data. Onze verloving. De dag dat de bevalling tegen de wil van Marleen werd ingeleid met alle psychische schade van dien. Met die gedwongen bevalling dus ook de geboorte en verjaardag van mijn zoon. De trouwdag van mijn ouders. De dag dat mijn moeder in de hospice werd opgenomen en de dag van haar overlijden. Al die data liggen binnen een paar weken. En niet te vergeten: onze trouwdag.

De mooiste dag van mijn leven

Onze trouwdag was de mooiste dag van mijn leven. Allereerst zag Marleen er mooier uit dan ooit. En al zeg ik het zelf: ik zag er ook niet slecht uit. We wilden een bruiloft met onze dierbaren met daarin ook momenten voor ons tweetjes samen. Marleen vond dat we daarom mijn droomauto moesten huren: een klassieke Porsche cabriolet. Een tweezitter, zodat we in de auto echt samen waren. Het weer was prachtig en onze gasten hadden het zo te zien naar hun zin. We hadden geregeld dat de moeder van een vriend eenmalig als trouwambtenaar mocht optreden, waardoor de ceremonie bij de burgerlijke stand opeens heel persoonlijk werd.

(Tekst gaat verder door onder de foto).

Fotocredits: Ton van Kooten fotografie (www.fototon.nl)

Ga heen en vermenigvuldigt u

Terwijl ik op deze dag, negen jaar later, heen en weer zweef tussen mooie herinneringen, zoals hierboven, en pijnlijk gemis, trekt er opeens een bruiloft waar Marleen en ik te gast waren aan mijn geestesoog voorbij. We kenden elkaar nog niet zo lang. Er was een kerkdienst die me altijd zal bijblijven. De strekking van de preek was ruwweg: ‘ga heen en vermenigvuldigt u.’ Ik zag Marleen al wat heen en weer schuiven op haar stoel. Toen kwamen de trouwgeloften en werd het echt interessant.

De hand van Marleen lag op de mijne. Eerst was die hand ontspannen maar dat veranderde al snel. De geloften voor de bruid bleken namelijk nogal anders dan die voor de bruidegom. ‘Onderdanig en afhankelijk’, zo zou ik het samenvatten. Tijdens het voorlezen en nazeggen van de geloften begon Marleen steeds harder in mijn hand te knijpen, en ze dreigde zelfs op te staan en weg te lopen. Ik hield haar tegen, maar genoot van ieder moment. Wat een vrouw!

Het was één van de vele dingen die ik in haar bewonderde. Ze praatte niet over emancipatie of feminisme, ze vond het vanzelfsprekend dat man en vrouw gelijkwaardig waren. Zo behandelde ze anderen en zo verwachtte ze ook zelf behandeld te worden. Daardoor bleef ze makkelijk overeind in de mannenwereld van haar werk en anders was er altijd nog haar scherpe gevoel voor humor. Met haar humor wist ze me vaak op mijn nummer te zetten, en het hield onze gesprekken levendig en geestig. We waren nog lang niet uitgepraat, verzucht ik als ik ’s avonds door ons trouwalbum blader.

Een cadeautje op een grauwe dag

Gelukkig bedenk ik me dan ook iets anders. De afgelopen jaren waren herinneringen aan de intensieve ziekteperiode van Marleen dominant. Van de periode daarvoor kon ik me weinig herinneren. En nu, op deze lastige dag, herinner ik me weer dingen van toen we elkaar net kenden: onze bruiloft, die andere bruiloft, haar krachtig vrouw-zijn en haar humor. Dat is toch een mooi cadeautje op een verder grauwe dag. En zo eindigt onze 9^e trouwdag met een traan, maar ook een voorzichtige lach…