Column Nico | Alles onder controle

Adressen alvast op de rouwkaart

Je bezoekt een ernstig zieke vrouw, die niet lang meer te leven heeft. Haar man laat je binnen. Zij zit op een bed in de huiskamer, kussens in de rug, plankje op schoot. Ze schrijft. Ze zegt zelf waarmee ze bezig is. ‘Ik schrijf de adressen alvast op de enveloppen van de rouwkaarten.’ Je bent verbaasd. Straks krijgen de mensen een rouwkaart en op de envelop staat het handschrift van de overledene. Dat is bijzonder! Dat wordt dan een rouwkaart uit de hemel…!

Controle

Er zijn mensen die vanaf het moment dat ze ziek worden veel uit handen geven. ‘Zeg jij het maar…!’ En er zijn zieken die juist veel in eigen hand willen houden. ‘Dat zegt u wel, maar ik wil…’ Die houding nemen ze in tegenover artsen en verzorgers en tegenover familie en vrienden. Die laatste categorie wil zelf het stuur in handen houden. Motieven zijn verschillend: sommige zieken regelen en besluiten alles zelf omdat ze niemand tot last willen zijn. ‘Laat mij die adressen maar op de envelop zetten. Dan is dat maar gebeurd. Jullie zijn druk genoeg als ik gestorven ben!’ Vader zorgt tot de laatste dag waarop hij nog kan lopen voor het vee. ‘Zolang het nog kan, heb ik geen hulp nodig!’

‘Laat mij die adressen maar op de envelop zetten. Dan is dat maar gebeurd. Jullie zijn druk genoeg als ik gestorven ben!’

Anderen willen de controle houden. Ze vinden het vreselijk dat ze hun autonomie verliezen. Opa regelt daarom precies wie wanneer bij hem op bezoek mag komen. Hij bepaalt ook zelf wat er wel of niet in de kerk meegedeeld mag worden over zijn gezondheid of in een kerkbode gepubliceerd mag worden. Weer anderen willen toch vooral laten zien dat ze tot het einde sterk zijn. De manager gaat ziek naar het bedrijf en hij blijft nog voorzitter van een tijdrovend bestuur. ‘Mijn hersens zijn toch niet ziek?’

Greep op het leven

Misschien is de drang om als zieke alles in eigen hand te houden voor sommigen ook wel een manier om de dood weg te houden. Een vrouw die gaat sterven bespreekt tot in detail de dag van de begrafenis. ‘Jullie moeten mij eerst naar huis brengen. Daarna brengen jullie mij de andere dag naar de kerk. En dan.. en dan..’ Ze spreekt erover alsof ze levend tegenwoordig is op de dag van haar eigen begrafenis.

Ik bewonder al die sterke mensen. Ik gun het ze ook dat ze zo lang mogelijk greep op hun leven houden. Maar ook zij moeten eens loslaten. Ik hoop dat dat is: zich overgeven aan Hem die ons ook wil kennen in onze zwakheden.