Blog Sarah | ‘Het is oké’

Moederschap

Ik plof met een kop koffie op de bank en zie vanuit mijn ooghoek mijn dochter als een haasje naar de gordijnen dribbelen. Ze pakt ze vast en trekt er met haar met chocopasta besmeurde handjes aan. Ze is op boevenpad. Ik loop naar haar toe en zeg: ‘Nee! Dat mag niet!’ Ze doet het nog een keer. Met een grijns van oor tot oor pakt ze de gordijnen vast. Ze schatert het uit van plezier in de spanning van het opzoeken van de grenzen.

Vijf minuten later plof ik opnieuw op de bank. Ik zucht en vraag mezelf af of ik het wel goed doe. Geef ik genoeg? Hoe weet ik dat nou? Het moederschap… Het put me uit en laadt me op. Het vloert me en het brengt me hoger dan hoog. Het is het allermooiste wat er is en het aller kwetsbaarste. Verstrekkende verantwoordelijkheid. De liefste liefde.

Respect

Ik wil haar bellen, mijn moeder, en vragen: ‘Doe ik het goed?’ Soms smacht ik naar haar stem. Haar woorden ‘het is goed’. Ik wil haar bellen en vragen hoe ik de dag doorkom als de nacht zwaar was. Bellen en vragen hoe ik kan opladen als ik even niet meer weet hoe ik verder moet. Ik wil haar bellen en zeggen dat ik haar begrijp. Ik wil haar bellen en zeggen dat ik zoveel respect heb. Respect heb voor het moedige moederschap. Háár moedige moederschap.

Ik neem een slok koffie. De brok in mijn keel slik ik weg. Het is even stil. De kindjes spelen samen. Ik koester het moment. Rust. Vrede. In de krant die voor me ligt valt mijn oog op de zin ‘het is oké’. Ik glimlach, kijk naar de hemel en leg mijn hand op mijn hart. Het is oké.