Blog Sarah | In geur verbonden

Rozenparfum. Een klein flesje met witte en lichtroze kleuren. Het staat recht voor me. Oog in oog. Mijn hand reikt er naartoe maar twijfelend trek ik terug. Ik staar er even naar. Daar in een warenhuis in Frankrijk.

Verdriet voelt ruimte

Soms is een gevoel sneller dichterbij. Vooral op vakantie. Vooral wanneer niets hoeft en alles losgelaten mag worden. Dan voelt verdriet ruimte. Ruimte om te ontstaan en te blijven. Ruimte om op en neer te bewegen. Heen en terug. Voorruit en achteruit.

Rozen

Ik blijf naar het flesje staren en besluit uiteindelijk om het vast te pakken. Mijn handen sluiten zich om het etiket en brengen de verstuiver naar mijn pols. Kleine druppeltjes waaien naar mijn pols wanneer ik zachtjes de knop indruk. Ik zie hoe ze mijn huid laten glanzen en als ik erop blaas langzaam opdrogen. Net als tranen. Voorzichtig ruik ik. Ik snuif de geur van rozen op. De geur van mama. Wat is ze dichtbij. Alsof ze me aanraakt. Alsof ik háár ruik en kan voelen.

‘Ik snuif de geur van rozen op. De geur van mama.’

Een paar uur later is de sterke geur van het parfum rustiger geworden. De scherpe kantjes zijn eraf en heel voorzichtig komt er soms alleen nog een klein rozenbriesje vrij. Heel subtiel.

In geur verbonden

Ik knijp mijn ogen halfdicht, leun achterover in mijn ligstoel en staar voorbij de oranje luiken van de chambre d’hotes naar de wiegende tarwe die op de Franse heuvels schittert in de zonnestralen van de laatste beetjes avondzon. Het lijkt alsof mijn wang zachtjes gestreeld wordt. Alsof mijn moeder wil zeggen ‘Ik ben er. Geniet maar. Het is goed.’ Zachtjes leg ik mijn hand op haar hand. In geur zijn we verbonden.