Blog Petra Walinga – Ga ik mijn verjaardag vieren?

Verdergaan

Na het overlijden van Lennard zijn er zes jaar voorbijgegaan. In die jaren ben ik verder gegaan met het leven. Alles wat we de eerste keer zonder hem deden was pijnlijk. De eerste verjaardag, Kerst, het eerste voorjaar en de zomer, Lennards geboortedag.

Er kwamen zoveel momenten in een jaar waarop ik hem extra miste.

In de loop van de tijd werd het missen milder. Het verdriet om hem en omdat hij er niet meer is, is er nog steeds. Maar ik heb geleerd ermee om te gaan. Het is ingeweven in mijn leven en bestaan. Lennard zit in mij en de rouw om hem ook. Het is een deel van mijn karakter geworden. Daardoor kan ik rouwen, en tegelijk het leven leven.

Ik leerde zelfs weer het leven te vieren als daar een reden voor was.

De rouw staat weer voor me

Nu moet ik ook Laura missen. Het verdriet om haar is nieuw, de rouw om haar is vers en staat nog voor me. Ik heb het me nog niet eigen gemaakt. Het is nog geen deel van mij.

Nooit meer compleet

De eerste keer dat ik jarig was nadat Lennard overleed voelde ik zo diep de pijn. Ik weet hoe het voelt om een kind te missen op een dag waarop je je gezin het liefst compleet hebt. Het missen van mijn ventje was als een grote bloedende wond in mijn hart. Het missen van een kind voelt alsof er een deel van jezelf is afgescheurd.

Binnenkort ben ik jarig. En er is weer een gapende wond. Hoe kan ik mijn verjaardag dan vieren? Ik voel de tranen al in mijn ogen prikken als ik er aan denk. Het maakt me zo verdrietig, want behalve Lennard, is Laura er nu ook niet meer. De wond in mijn hart is –hoe is het mogelijk?- nog groter geworden. Mijn hart is gebroken.

Geen feest

Ik kan dit jaar geen feestje vieren. Want mijn lieve Lautje is er niet meer. Ik hoef geen cadeautjes, want Laura gaat er niet één kopen. Geen slingers, waar zij stiekem nog zo van genoot. Ik wil geen ontbijtje, zoals Laura het vaak lief en zorgzaam voor me klaarmaakte, ze is er niet om het samen met me op te eten. Ik heb geen zin in taart, want de eetlust vergaat me als ik denk aan de lege plek door haar afwezigheid.

Ik zal haar zo missen op die dag!
Ik wil hem het liefst overslaan.

Een roosje

Maar hoe dichterbij de dag komt, hoe meer ik besef dat ik toch jarig zal moeten zijn. Ik zal een cadeautje krijgen van mijn jongens die er nog wél zijn, en van andere mensen. Ik zal een taartje eten en wat extra aandacht besteden aan het ontbijt. Er zal visite zijn, die op deze dag samen met mij Laura en Lennard zal missen.

Ik zal geen slingers ophangen, maar een roosje neerleggen op het graf van mijn lieve kinderen.