Blog Petra | Ik voel in elke vezel: dit klopt niet

Het klopt niet

… How often – will it be for always? – how often will the vast emptiness astonish me like a complete novelty and make me say: “I never realized my loss till this moment”?…
– C.S. Lewis

Als ik wakker word op de dag dat Peter en ik 30 jaar getrouwd zijn voel ik een enorm verdriet diep binnen in me. Het verbaast me, want we genieten met de kinderen van een heerlijk weekendje weg. Het overvalt me, want tot nu toe gebeurde dit me meestal één of twee dagen ná bijzondere momenten zoals verjaardagen, jubilea en andere mijlpalen die we met elkaar beleven. Allemaal gebeurtenissen die we graag vieren met familie en vrienden. Dagen waarop we echt blij zijn en genieten. Maar het zijn ook dagen waarop Wilfred alleen aanwezig is met een foto. En ja, natuurlijk is hij erbij in onze gesprekken en in ons hart. Maar op deze dag voelt dat zo nep. Zo gekunsteld… Het klopt niet, dat voel ik in elke vezel.

De plek waar Wilfred het laatst in leven was

Twee dagen na onze trouwdag vertrekken Leanne en Pim, samen met Wilfred’s beste vriend en zijn vriendin, voor een heerlijke vakantie naar Maleisië. Een reis die ze twee jaar geleden al aan het plannen waren met de bedoeling Wilfred daar te bezoeken. Helaas is dat er niet meer van gekomen, maar nu zijn ze dan toch met z’n vieren naar ‘het land van Willy’.

Na een paar dagen stuurt Leanne een berichtje. “We zijn naar Willy’s corner geweest.” Samen hebben ze de plaats van het ongeluk bezocht. De plek waar Wilfred het laatst in leven was. De plek waar hij is overleden. Vorig jaar stonden we daar met het hele gezin. We hebben er onder andere een gedenkplaat achter gelaten aan de vangrail.

‘Leanne stuurt een berichtje. “We zijn naar Willy’s corner geweest.”’

We zien foto’s van Leanne die zorgvuldig en liefdevol met een doekje dit monumentje schoonpoetst. Ruim een jaar later is het door de uitlaatgassen van de vele passerende auto’s bedekt met een grauwe laag vuil. Met wat nieuwe bloemen uit Holland ziet het er weer fleurig, schoon en verzorgd uit.

We zien op de foto’s ook de verdrietige gezichten van Wilfred’s zus, zwager en vrienden.

Vieren met een grauw laagje

Thuis, in Nederland vieren we diezelfde dag mijn verjaardag. Ook die ochtend werd ik verdrietig wakker. Weer een dag die we vieren, omdat we blij en dankbaar zijn dat ons het leven is gegeven. Maar ook weer een dag waar een schaduw overheen ligt. Een grauw laagje, zoals over het monumentje langs de snelweg daar in Kuala Lumpur.

‘Ik vraag me af of het ooit zal wennen. Hoe vaak en hoe lang zal ik nog dit gevoel hebben?’

Het is nu ruim anderhalf jaar geleden dat Wilfred verongelukte. Eén jaar en negen maanden. Eénentwintig maanden of tweeënnegentig weken leven we nu zonder hem. Bijna twee jaar vieren we feestdagen, vaderdagen, moederdagen, verjaardagen en al die andere dagen zonder hem. Vorig jaar is nog helemaal niet zo lang geleden. Maar het voelt lang. Veel langer. Te lang…

Ik vraag me af of het ooit zal wennen. Hoe vaak en hoe lang zal ik nog dit gevoel hebben? Dat gevoel van leegte en incompleet-zijn. Het gevoel dat het nu maar weer eens klaar moet zijn. Dat ik terug wil naar hoe het was en hoe het zou moeten zijn.