Blog Petra | De dag dat Wilfred ‘thuiskomt’

Straks kunnen we er niet meer omheen

Vijf dagen nadat Wilfred verongelukt is zijn we op weg naar Schiphol. Vanochtend vroeg is het vliegtuig met zijn lichaam geland. We kijken ernaar uit dat hij nu bij ons thuiskomt, na een aantal hectische dagen van veel geregel en contact met Kuala Lumpur. Tegelijkertijd zien we er ontzettend tegenop. Want straks kunnen we er echt niet meer omheen…

Met het hele gezin, vijf volwassenen, hebben we ons in één auto gepropt. Mijn man Peter en jongste zoon Sander voorin, ik zit tussen mijn dochter Leanne en haar verloofde, Pim, op de achterbank. We willen dit samen doen. We willen bij elkaar zijn.

Doe toch voorzichtig!

Onderweg halen we herinneringen op. Van al die keren dat we dit ritje gemaakt hebben. In de periodes dat we in het buitenland woonden. Als we Wilfred of andere familieleden ophaalden of wegbrachten. En hoe vaak Peter, die voor zijn werk regelmatig in het buitenland moest zijn, niet door Wilfred naar Schiphol gebracht of gehaald is.

‘Mensen, doe toch een beetje voorzichtig met jezelf en elkaar! Heb je enig idee hoe snel het voorbij kan zijn?’

Deze keer verbazen we ons over het rijgedrag van de medeweggebruikers. Wat rijden veel mensen toch idioot hard of dicht op elkaar. Van links en rechts worden we ingehaald. Er wordt getoeterd en geseind met lichten. Mensen, mensen, doe toch een beetje voorzichtig met jezelf en met elkaar! Heb je enig idee hoe snel het voorbij kan zijn?

Er is bij ons een sensitiviteit ontstaan die er voorheen niet was. We zijn overgevoelig geworden. We weten hoe kwetsbaar een mensenleven is. We weten hoeveel pijn en verdriet het doet als iemand er opeens niet meer is.

Ik rijd als een bejaarde

Sander verteld over de eerste keer dat hij weer op de fiets stapte de afgelopen dagen. “Ik durfde bijna niet de weg op te gaan en dacht: Wat als iemand mij nu aanrijdt en ze moeten mijn ouders bellen…”

‘Ze sturen elkaar nog steeds een berichtje als ze ergens vertrekken’

Leanne herkent dat. Bijna dagelijks op de snelweg bekruipt haar hetzelfde gevoel: “Als ik maar niet aangereden wordt…” Pim heeft geen rust als hij weet dat Leanne onderweg is en ze sturen elkaar nog steeds even een berichtje als ze ergens vertrekken.

Als ik zelf voor de eerste keer weer in de auto stap rijd ik als een bejaarde. Bij kruisingen en rotondes kijk ik lang en uitgebreid of er geen fietsers aankomen. Ik moet er niet aan denken om iemands kind aan te rijden. Of erger nog, dood te rijden.

Hartverscheurend ‘weerzien’

Een andere overgevoeligheid ervaar ik bij het zien van ongeschonden, complete gezinnen en levenslustige jongemannen. Dat heeft niks met jaloezie of misgunnen te maken, maar het confronteert me met de gebrokenheid van ons gezin. Met wat er niet meer is. En met wat niet meer zal komen.

‘Als ik complete gezinnen zie, confronteert met dat wat er niet meer is. En met wat niet zal komen’

Na een emotioneel en hartverscheurend ‘weerzien’ in het mortuarium op Schiphol rijden we achter de rouwauto weer naar huis. We maken grapjes dat Wilfred deze route waarschijnlijk nog nooit zo langzaam heeft afgelegd als vandaag. Maar wij vinden dit slakkegangetje wel even lekker nu.

Bij thuiskomst worden we opgewacht door een grote groep levenslustige jonge mensen. Neven en nichten. Vrienden en vriendinnen van onze kinderen. Het ontroerd me. Ik ben blij en dankbaar met ze. Levenslustige jonge mensen met een heel leven voor zich.