Blog Patricia | Ongevraagd advies: ‘Mijn verdriet mag er schijnbaar niet zijn’

Ik slaak een diepe zucht en loop de straat in waar mijn vriendin woont. Vandaag is er een feest bij haar in de straat. Er zijn vrijwilligers nodig om te helpen bij de kinderactiviteiten en ik heb ja gezegd. Ik vind het spannend. Het is alweer zolang geleden dat ik als hulpouder tussen de kleine kinderen stond. Toen nog zo gewoon als de moeder van Mikki.

Moedergevoel & heimwee

Ik ben ingedeeld bij de hoepels. Ik houd ze samen met een andere vrijwilliger omhoog en de kinderen kruipen er lachend in en tussendoor. We moedigen ze enthousiast aan en hier en daar wordt er een high five uitgedeeld. Het spel met de kinderen herinnert me aan het moedergevoel dat al zolang onzichtbaar is voor de buitenwereld.

‘Zonder woorden begrijpt ze gelukkig wat ik bedoel’

Ik verdwijn met mijn gedachten uit het moment en heb heimwee naar Mikki. Mijn vriendin ziet aan mijn gezicht dat er iets met me gebeurt en loopt naar me toe. ‘Gaat het?’, vraagt ze. Ik voel me een beetje bezwaard, maar vraag toch aan haar of ze mijn taak bij de hoepels van me over wil nemen. Zonder woorden begrijpt ze gelukkig wat ik bedoel.

Opluchting

Terwijl ik even later de limonadebekers sta bij te vullen, komt de vrouw met wie ik daarvoor de hoepels omhooghield, naast me staan. Ze zegt: ‘Ik begrijp dat het net even te veel voor je werd.’ Ik kijk naar haar meelevende gezicht en knik. Ze legt haar hand op mijn schouder en maakt haar zin af: ‘Fijn dat je er bent. Doe maar rustig aan.’

Opgelucht en dankbaar voor haar begrip voel ik langzaam opnieuw ruimte ontstaan voor plezier. Mijn verdriet is gezien en het mocht er zijn. Ik voel me niet meer overspoeld en hoewel de gedachte aan Mikki de hele dag bij me blijft, heb ik toch een leuke dag.

Ongevraagd advies

Nadat aan het eind van de middag alle spullen zijn opgeruimd, komt de vrouw van de hoepels nog een keer naar me toe. Haar blik staat serieus deze keer. Ze komt nog wat dichterbij en zegt met een vriendelijke stem: ‘Ik heb er net nog even over nagedacht, maar ik denk dat je misschien professionele hulp moet zoeken. Je hebt de rouw om je dochter duidelijk nog niet verwerkt.’

‘Is het dan soms niet normaal wat ik nog voel?’

Ik kijk haar verbouwereerd aan. Haar begrip van vanmiddag lijkt omgeslagen in de conclusie dat het niet goed voor me is dat ik nog steeds zo van streek raak. Toch niet na drie jaar. Overvallen door deze onverwachte wending weet ik niet wat ik moet zeggen. Ik probeer mijn teleurstelling te verbergen en voel me kwetsbaar en onzeker. Is het dan soms niet normaal wat ik nog voel? Ik hou het gesprek kort en terwijl ik afscheid van haar neem, hou ik mezelf voor dat het ongetwijfeld goed is bedoeld.

Onderweg naar huis voel ik opnieuw verdriet. Deze keer niet om het missen van Mikki, maar om ongevraagd advies, waaruit bleek dat mijn verdriet om haar er schijnbaar niet mocht zijn.