Blog Patricia | Is rouwen misschien ook een beetje lef hebben?

‘Laatst was de tweede sterfdag van Mikki.’ Mijn collega kijkt me indringend aan en wacht af hoe ik reageer op wat ze net heeft gezegd. Ik knik bevestigend. ‘Dat is vast een moeilijke dag voor je geweest.’ Ik zie aan haar gezicht dat ze met me meeleeft. Ik ben blij dat ze er over begint en ik even gelegenheid heb om over Mikki te praten. Dat is fijn, want er wordt niet vaak ‘zomaar’ meer naar Mikki gevraagd en ik begin er zelf ook zelden ‘zomaar’ over.

Dankbaar

Op haar sterfdatum, geboortedag of in de decembermaand is er altijd wel iemand die extra aan mij en Mikki denkt. Daar ben ik dankbaar voor. Het geeft mij ruimte om over herinneringen te praten en mijn verdriet te delen. Mensen gaan ervanuit dat ik op – en rond die dagen moeilijke momenten heb. Dat kan ik bijna altijd beamen. Wat ik dan niet zeg, is dat ik niet alleen rouw op bijzondere dagen.

‘Ik rouw niet alleen op bijzondere dagen’

Vaak sluimert het door de dagelijkse dingen heen, om op een onverwacht moment weer mijn volledige aandacht op te eisen. Door een meisje op straat dat lacht zoals Mikki deed, of door de blik van een moeder die naar haar spelende dochter kijkt. Maar ook door de eerste lentezon of de laatste schooldag, beide een teken van een nieuw begin, waarbij Mikki schittert in afwezigheid. Dat maakt ‘gewone’ dagen toch ineens bijzonder zwaar.

Flink zijn

Ik hoor en lees weleens over wat sommige mensen denken over anderen die rouwen. Dat ze verder moeten gaan met hun leven en niet na een paar jaar nog zo moeten blijven hangen in het verleden. ‘Loslaten’ heet dat. Mensen die flink zijn en de draad snel op weten te pakken worden aangemoedigd door hun omgeving, omdat ze ‘het zo goed doen’. Ik kan na twee jaar zeggen dat ik de spreekwoordelijke draad heb opgepakt, maar dat de rouw om Mikki nog altijd aan me trekt. Ook als niemand het ziet of als ik er liever niet aan denk.

Pijn

Ik heb niet altijd behoefte om over mijn verlies te praten en de andere dingen in mijn leven zijn nog steeds de moeite waard. Maar op sommige ‘gewone’ dagen word ik als een elastiek teruggetrokken naar het verleden en voel ik de pijn van wat ik zo heel erg mis. Dan lukt gewoon meedoen even niet. Is rouwen misschien ook een beetje lef hebben om ruimte te vragen voor wat je voelt? Ook als sommige mensen je dan niet flink vinden? Misschien ben je dan pas echt dapper.