Blog Patricia | ‘Een deel van mijn hart verwacht haar nog steeds thuis’

Het is deze week erg rustig in huis. Rodin is mee op vakantie met zijn beste vriend. Ik heb hem uitgezwaaid, veel plezier gewenst en in stilte gebeden dat hij weer veilig thuiskomt straks. Het is stiller dan ooit in huis. Ik ben blij met elk appje dat ik van hem ontvang: Het gaat nog steeds goed met hem. Mijn beide jongens groeien op tot volwassen mensen en vragen steeds meer ruimte voor het maken van hun eigen keuzes, los van mij. En hoe ingewikkeld ik dat soms ook vind: Zo hoort het te gaan.

Die laatste vakantie

De stilte in huis brengt me terug naar juli 2017. Mikki was voor het eerst een paar weken op vakantie in Frankrijk, samen met haar vader en grootouders. Ze had het vreselijk naar haar zin en regelmatig ontving ik foto’s van haar glunderende gezicht. Ik vond het fijn dat ze het goed had, maar keek ook uit naar het moment dat ze weer thuis was. Eens in de paar dagen belde ze me op met papa’s telefoon.

‘Mama, Ik mis jou’

‘Mama’, hoorde ik aan de andere kant van de lijn: ‘Ik mis jou’. Ik herinner me de manier waarop ze die woorden uitsprak alsof het gisteren was. Het zijn woorden die ik koester, die me pijn doen omdat ik ze nooit meer hoor, maar me vooral herinneren aan de liefde die er was. Vier jaar zijn inmiddels verstreken sinds die laatste vakantie. Mikki’s bestaan blijft achter in de tijd.

Oorverdovende stilte

Ik geniet na Rodins vertrek een weekje van de rust en ruimte in huis, maar ben pas echt opgelucht als hij straks weer veilig thuis is, met enthousiaste verhalen over wat hij heeft meegemaakt. Diezelfde opluchting voel ik bij Mikki nooit meer. Ik weet dat ze niet komt, maar een deel van mijn hart verwacht haar nog steeds thuis. Die onrust blijft.

‘Mikki, kom terug, het is veel te stil zonder jou.’

Een appje of een telefoontje van één van de jongens – met een grapje of een ergernis – ze zijn er tenminste nog. Ook al zie of hoor ik ze niet, ze zijn niet voor altijd weg. Maar van Mikki komt er niets meer. Niets dan oorverdovende stilte. Er komt geen telefoontje en ik hoor nooit meer haar stem. Die stilte zit vastgeklonken aan mijn ziel. Ik leef ermee en raak vertrouwd met de wanhoop die alleen ik kan horen: ‘Mikki, kom terug, het is veel te stil zonder jou.’