Blog Patricia | ‘Alles wat ik doe, is met Mikki verweven’

‘Heerlijk’, hoor ik een collega in de koffiepauze zeggen. ‘De ruimte die ik voor mezelf heb nu de jongste achttien is.’
Samen met haar man is ze beetje bij beetje naar deze fase toegegroeid, vertelt ze aan een groepje toehoorders. Die herkennen nog niets van de ruimte waar zij over spreekt. Ze gaan los met verhalen over de uitdagingen die het thuis lesgeven aan hun jonge kinderen geeft, en de eeuwige strijd met de klok om de kinderen op tijd op te halen van kinderdagverblijf tot BSO.

Stilte

Ik hoor het als moeder van twee zonen ruim voorbij de basisschoolleeftijd stilzwijgend aan. Ik herinner me de momenten dat ik kon verlangen naar meer ruimte voor mezelf, met drie jonge kinderen in huis. Inmiddels ben ik gewend dat ik elke ochtend alleen de voordeur uitloop en ben bekend geworden met de stilte als ik wakker word, maar ‘gewoon’ voelt het niet. Het hoort niet zo te zijn.

‘Ik luister naar de verhalen van anderen, dat eigenlijk ook mijn verhaal had moeten zijn’

Mijn jongste zoon is nu 17 jaar en de oudste woont op kamers. Ook ik merk hoe anders het leven is als je kinderen groter en zelfstandiger worden, maar ik ben er allesbehalve naartoe gegroeid. Ik luister als een toehoorder naar de verhalen van anderen, dat eigenlijk ook mijn verhaal had moeten zijn. Mikki zou nu negen jaar zijn geweest, maar niemand die haar ziet, mijn onzichtbare kind.  Ze is voor altijd zes en toch groeit ze met me mee. Ik ben nog lang niet klaar voor de extra ruimte die ik na haar overlijden ongevraagd heb gekregen.

Mikki

Alles wat ik doe, is met haar verweven. Een wandeling in het bos of het inrichten van mijn balkon, niks staat los van haar. Ze is er in mijn gedachten altijd bij. Misschien in het jaar dat ook Mikki 17 of 18 zou zijn geweest, ben ik eraan gewend, die extra tijd. Net zoals het waarschijnlijk was gegaan als ze nog had geleefd. Maar kloppen zal het nooit, de ongelofelijke stilte die er is in plaats van zij, mijn lief onzichtbaar kind.