Blog Michel | Verdriet komt in golven

Huilen

Dit wist ik over verdriet: dat heb je als je huilt. Na het overlijden van Evy ontdek ik dat huilen en verdriet hebben niet hetzelfde is. Zou ik mijn verdriet afmeten aan centiliters tranen, dan heb ik weinig verdriet gehad om Evy’s overlijden. Nee, ik huil niet snel. Dat klinkt misschien zogenaamd stoer: ‘ik hoef niet te huilen hoor’, maar ik zou willen dat ik het gemakkelijker doe. Het lucht heerlijk op.

Niets lukt meer

Sinds het overlijden van Evy weet ik dat ik verschrikkelijk moe ben als ik me verdrietig voel. Twee maanden lang kan ik bijna niets anders dan op de bank liggen. Het is moeheid die voelt alsof er een dikke donkere deken over me heen ligt die op mijn gedachten en gevoelens drukt. En van daaruit op mijn hele lichaam. Mijn gedachten zijn zwaar, mijn hart is zwaar, mijn armen zijn zwaar. Nadenken, koken, auto rijden, het lukt niet meer. Niets lukt meer.

Niet lang na de begrafenis rijden we terug van de begraafplaats naar huis. Op een weg waar ik dagelijks kom, rijd ik ongemerkt door rood. Het scheelt heel wenig of ik ram frontaal een auto van rechts. In de perioden dat ik verdrietig ben, word ik overspoeld door vermoeidheid.

Golven

Wat ik nog meer wist over verdriet: het komt in golven. Heel abstract vond ik dat toen ze net overleden was, nu weet ik precies wat het betekent. In de periode voor de geboorte van Evy ben ik op volle kracht bezig met overleven. Elke dag dat ze nog niet geboren is, geeft me houvast. Hoe langer dat duurt, hoe groter de kans dat ze overleeft.

Na Evy’s overlijden ga ik kopje onder in de bulderende golven van verdriet. Een tijd lang is het donker in mijn leven, dan spuugt de zee me uit op het strand. Met pijn en moeite krabbel ik overeind. Voor ik het doorheb is daar de volgende golf. Die neemt me weer mee de duisternis in, spuugt me weer uit. Nog een golf. Weer de duisternis, uitspugen. Een golf, duisternis, uitspugen. Ze blijven komen. De ene wat krachtiger dan de andere. Na verloop van tijd komen ze minder vaak en zijn ze minder hoog.

Na een jaar is het wel zo ongeveer over. Dacht ik. Dat verdriet zich niet aan tijden houdt, weet ik nu ook. Na een jaar verzet ik me tegen de golven die me overspoelen. Het kost veel kracht en bij elke golf komt er teug zout water mijn mond in. Ik blijf me verzetten, weg met die golven! Weg met het verdriet! Het lukt niet meer, ik kan me niet langer verzetten. Ik proest het uit en word meegevoerd door de golven. Dan drijf ik, als vanzelf. Vanaf dat moment beweeg ik mee op en neer en laat de golven van verdriet hun verlichtende werk doen.