Blog Everline | Mijn dromen zijn weer terug…

Dromen

Mijn dromen zijn weer terug. Niet zo gruwelijk heftig als in de eerste maanden na Floris’ overlijden, maar toch, ze zijn er weer. Nacht na nacht droom ik de naarste dromen. Over dood en pijn en oneindig verdriet.

Ik ben altijd al een dromer geweest. Al van jongs af aan droom ik iedere nacht wel iets. Vaak was dat een vreemd samenvoegsel van de dingen die ik overdag meegemaakt had. Dan kon ik ’s ochtends herleiden waar ik die gekke dingen vandaan had gehaald. Dan kon ik wakker worden en lachen om de vreemde hersenspinsels die mijn brein ’s nachts naar buiten lieten komen.

Nu schreeuwt mijn onderbewuste ’s nachts om aandacht, en is er niets dan dikke tranen in de morgen.

Eindeloze leegte

Ik droom over de dood. Over hoe ik zelf zal sterven en hoe de mensen van wie ik houd dan alleen achterblijven. In sommige dromen kan ze dat weinig schelen. Dan halen ze hun schouders op, zetten een oude foto van mij in een lijstje en pakken de draad van hun leven weer op. In andere dromen nemen ze het me kwalijk dat ik dood ben gegaan, en probeer ik in mijn slaap wanhopig weer terug te gaan naar de mensen van wie ik houd.

‘Laat hem alsjeblieft, alsjeblieft, alsjeblieft gewoon in zijn bedje liggen…’

Maar ik droom ook dat er op een dag twee agenten voor mijn deur staan die zeggen dat mijn man een ongeluk heeft gehad. Dat het ze heel erg spijt en dat ze alles hebben gedaan… Dan droom ik over zijn begrafenis. Over hoe ik dit keer alléen voor in de kerk moet staan. Dan droom ik hoe ik door ons veel te grote huis dwaal, hoe ik voortaan iedere ochtend aan twee graven moet staan. Dan voel ik wanhoop en pijn, en val ik net voordat ik wakker word in een diepe, ellendige put van verdriet.

Ik droom over eindeloze pijn en leegte, waarin ik soms de hele nacht alleen maar schreeuw. Dan word ik ’s ochtends wakker met een knallende hoofdpijn die de hele dag niet meer weg wil gaan.

De allerergste droom

Maar het allerergste zijn mijn dromen over kleine Floris. Nacht na nacht droom ik ervan dat hij teruggebracht wordt. Soms ligt hij ineens voor de deur. Soms wordt er gebeld en zegt een vreemde stem dat ze hem nu wel weer terug kunnen brengen. Een enkele keer spreekt God me in hoogst eigen persoon aan en zegt hij sorry voor de pijn die Hij veroorzaakt heeft door Floris van ons af te nemen. Dan zegt hij dat het een foutje was. Dat Hij het niet zo bedoeld heeft. Dat zo’n lief klein mannetje helemaal niet hoort te sterven… Deze dromen zijn het ergst, omdat ik ’s ochtends wakker word met een heel klein beetje hoop in mijn hart. Omdat ik ’s ochtends wakker word en alleen maar vurig kan wensen dat het echt zo is. Laat hem alsjeblieft, alsjeblieft, alsjeblieft gewoon in zijn bedje liggen…
Maar als ik zijn kamertje inloop is het leeg. Net zo leeg als de avond te voren. Net zo leeg als het al meer dan een jaar is.

Opnieuw mijn kind verliezen

Dan raast er een pijn door mijn hart die niet te verdragen is. Dan voelt het een klein beetje alsof ik nog een keer mijn kind verlies. Dan schreeuw ik het uit en ben ik boos op God dat Hij vannacht alweer niet voor een wonder gezorgd heeft. Dan zak ik moedeloos op de vloer in Floris’ kleine kamertje en vraag ik me af waarom mijn dromen me niet gewoon met rust laten. Dan roep ik dat het nu wel genoeg is. Dat ik niet iedere nacht opnieuw hoef te voelen hoe het is om mijn kind te verliezen. Want dat voel ik overdag al duidelijk genoeg.

Moed om op te staan

Meestal pak ik mijn telefoon als ik na zo’n droom wakker word. Dan kijk ik naar de foto’s die we van Floris hebben. Dan zie ik hem zijn grootse lach lachen en zie ik hoe hij heerlijk speelt met zijn favoriete leeuwtje. Maar de foto’s van Floris als hij slaapt, helpen mij het beste. Dan zie ik hoe hij prinsheerlijk in zijn bedje ligt, of in mijn armen na het voeden in slaap is gevallen. Dan zie ik zijn handjes uitgestrekt boven zijn hoofdje. Dan zie ik zijn mondje half open gezakt en hoor ik bijna weer zijn diepe zuchten en zijn zachte gesnurk. Als ik naar hem kijk, voel ik de rust weer over me heen komen. Dan voel ik naast het enorme verlangen om hem weer zo in mijn armen te hebben ook de kracht vanuit mijn tenen langzaam naar boven stromen. Floris geeft me met zijn heerlijke, ontspannen babyslaapjes weer energie om op te staan. Om mijn nare dromen van me af te schudden en met frisse moed weer aan de dag te beginnen.