Het is bijna Sinterklaas. Esther moet eraan geloven: de surprise. Maar het is niet haar ding. Wat mist ze haar man Dennis op dit moment.
Enthousiast komt Stijn de school uitgerend met een papiertje in zijn handen. Hij fluistert in mijn oor: ‘Mam, ik heb het lootje van Tobias getrokken.’ Thuis hang ik het lootje op het prikbord en ga gauw verder met mijn dagelijkse dingen.
Een paar dagen later hoor ik om me heen steeds meer geluiden over het maken van surprises. Her en der verschijnen er foto’s van knutsels op Instagram en Facebook. Stijn vraagt steeds: ‘Mam, wanneer gaan wij nou de surprise maken?’
‘Vandaag moet het gebeuren’
Ik moet eraan geloven. Het is inmiddels alweer vrijdag. Morgen gaan de kinderen uit logeren en hebben we de voetbalwedstrijd van Stijn. Dus vandaag moet het gebeuren. Het liefst binnen een uur, want er moet ook nog gewerkt worden aan zijn dyslexiehuiswerk en ik moet nog boodschappen doen.
Als ik thuiskom met karton, verf en cadeautjes voor de surprise voel ik een enorme woede in me opkomen. Op dat moment belt een vriend voor een kletspraatje. Hij vertelt dat hij vanavond lekker aan de slag gaat met zijn surprise. Ik ontplof. ‘Dat zou ik ook wel willen! Lekker op mijn gemak aan de surprise werken! Grrrr! Ik haat het!’
‘Met enorme tegenzin en woede in mijn lijf begin ik’
Met enorme tegenzin en woede in mijn lijf begin ik met knutselen. De plakband is op, de verf geeft af op mijn nieuwe tafel en de geknutselde patatjes laten los. Natuurlijk probeer ik er wat van te maken, maar Stijn merkt mijn onrust en woede op. ‘Mam, zal ik het alleen afmaken? vraagt hij.
Engelengeduld
Dan kan ik mijn tranen niet meer bedwingen. Zijn vader had een engelengeduld. Dennis zou urenlang met Stijn hebben geknutseld. Dat weet ik zeker. En Stijn? Stijn zou aan zijn lippen hebben gehangen. En leergierig en vol bewondering hebben gekeken naar zijn grote voorbeeld.
Nu moet hij het met zijn moeder doen die 48 uur in een dag stopt en die een hekel heeft aan het maken van surprises.
Er is maar één papa
Natuurlijk zijn er vrienden en familieleden die deze taak over zouden kunnen nemen, maar er is maar één papa, één groot voorbeeld, één superknutselaar en één persoon die ieder jaar rond de feestdagen extra wordt gemist.
