Blog Ella | Manuel, zijn naam is onze troost

Zijn naam, Manuel

Toen ik voor het eerst zwanger was, hadden we met 14 weken al een jongetjes- en een meisjesnaam gekozen voor ons kindje. Ik hoopte op een jongen, want die naam vond ik zó mooi. Mijn man verwachtte een meisje. Het beeld van zichzelf met z’n kleine, schattige dochtertje liet hem niet meer los.

Toen kwam de 20 weken echo, en… hij bleek een zoon te zijn! Helemaal in orde en puntgaaf. Flink en sterk gebouwd, naar het evenbeeld van zijn papa. Het eerste wat mijn man zei toen we weer in de auto zaten was: “Dan wil ik de muur in de babykamer toch een stoerdere kleur dan die pastel die we nu hebben gekozen.” We lachten, dat dat het eerste was waar hij aan dacht, en we stopten ergens voor een bak koffie met taart om te vieren dat we een gezonde zoon zouden krijgen. Die dag spraken we voor het eerst zijn naam uit: Manuel, wat betekent: God (is) met ons.

Noodlot

De echo en het weten van het geslacht van ons kindje voelde als een eerste kennismaking met hem. Want daardoor wisten we nu ook de naam van ons eerste kindje. Het was alsof hij zichzelf die dag aan ons voorgesteld had. Dit maakte het allemaal nog echter en tastbaarder. In mum van tijd waren we aan het idee en toekomstbeeld gewend: hij, ik en onze zoon.

Maar 3 weken later sloeg het noodlot toe. Met vroegtijdige weeën belandde ik vanuit mijn werk in het ziekenhuis, om diezelfde middag nog te horen dat ik al ontsluiting had. Het was onomkeerbaar: onze zoon was op weg om geboren te worden en hij zou nog niet buiten de buik kunnen leven. Enkele dagen later hadden we hem in handen. Onze Manuel. Onze zoon. Geboren om direct afscheid te moeten nemen.

Manuel, zijn naam is onze troost

Wij missen Manuel. Elke dag leven we met een lege plek in ons gezin. Maar Manuel zelf is een enorme bofkont, dat hij bij God in de hemel mag opgroeien. Nooit een traan heeft hoeven laten of een pleister op zijn huidje geplakt heeft gekregen.

En in het missen van Manuel, ontvangen we direct troost als we aan hem denken of over hem praten. Want zijn naam is onze troost. Zijn naam herinnert ons aan het feit dat God zélf bij ons is. Met ons mee huilt en met ons door het dal gaat. Ons niet alleen laat, maar voor ons zorgt. Want Hij is het die Manuel’s naam – en dus onze troost – al vóór zijn geboorte aan ons gaf. Voor ons bevestigt het dat God ons ziet, dat Hij ons kent en ons geeft wat we nodig hebben. Hoogstpersoonlijk!