Blog Ella | Brengt mijn tweede bevalling, mijn eerste levende kindje?

Bevalling volgens plan?

We zijn op weg naar het verloskundig spreekuur in het ziekenhuis om de bevalling van onze dochter voor te bespreken. Zoals geadviseerd hebben we een uitgewerkt bevallingsplan op zak: een A4’tje met onze wensen, aandachtspunten, verwachtingen en prioriteiten voor de bevalling. Was het maar zo dat we dit A4’tje officieel gingen maken, zoals bij een notaris. Dat we straks de deur uit lopen met een officieel document waarin staat vastgelegd hoe de bevalling zal verlopen. Dat we verzekerd zijn van een levend, gezond kindje dat op mijn borst wordt gelegd. Eind goed, al goed…

Maar niemand geeft garanties. Geboorte is een kwetsbaar gebeuren. Ik heb net zo veel kans op de kleine kans dat het mis gaat als ieder ander. Dus maakt het daadwerkelijk iets uit wat er op dit papiertje staat?

Geen ‘blijde’ verwachting

De vriendelijke verloskundige met grijs, golvend haar neemt de tijd voor ons. Maar het gesprek over de bevalling valt me onverwacht zwaar. Hoe zeer ik ook uitkijk naar ons dochtertje, het brengt me terug naar de bevalling van onze zoon. Het is mijn enige referentie en het is onmogelijk om dat uit te schakelen. Al zou ik niets liever willen. Ik zou er alles voor over hebben onbevangen en optimistisch dit plan door te kunnen spreken. Erin te geloven dat het werkelijk goed kan gaan. Dat het goed zál gaan. Gewoon zoals één van de vele verhalen uit de zwangerschapsblaadjes in de wachtkamer.

‘Is dit de tijd om mijn ‘slag om de arm’ dan eindelijk los te laten, of komen we dan weer bedrogen uit?’

Maar van optimisme is geen sprake en mijn ‘blijde verwachting’ is ver te zoeken. Ik slik veel tranen weg en zoek meerdere keren zonder succes naar woorden. Wie houden we voor de gek? Hebben we iets te wensen? Mogen we iets verwachten? Is dit de tijd om mijn ‘slag om de arm’ dan eindelijk los te laten, of komen we dan weer bedrogen uit?

Net als toen, maar dan totaal anders

De verloskundige houdt vast aan haar vragen. “Wil je haar op je borst gelegd krijgen?”

Wat zal het anders zijn dan het kleine, koude lichaam van haar broertje. Ze zal huilen, ze zal bewegen, en in onze ogen groot zijn – hoewel voor de rest van de wereld klein.

“Wil vader de navelstreng doorknippen?”

Het speelt zich acuut opnieuw voor mijn ogen af: ik zie levendig voor me hoe mijn steun en toeverlaat onze zoon definitief het leven doorsneed. Ja, papa knipt hem door. Net als toen, maar dan totaal anders…

“Wil je borstvoeding geven?”

Dit keer geen stuwing en melk voor een kind dat onder de grond ligt. Ja, borstvoeding. Niets liever. Als het maar lukt. Als ik het maar kan. Wat als het tegen valt?

Wat als…? Kan ik het wel aan…?

Laat het lukken!

Gedurende het gesprek zie ik mijn man steeds enthousiaster worden. Voor hem werkt dit gesprek zoals de bedoeling is: bij hem vormt zich een beeld van de geboorte van onze dochter. Ze is binnen handbereik en hij kan niet wachten! Ik focus me op hem en probeer me te laven aan zijn blijdschap. Wat zie ik er naar uit dat hij haar in zijn armen neemt. Haar naam voor het eerst uitspreekt. Zijn trots, geluk en blijdschap eindelijk te mogen zien stralen. Oh laat het goed gaan, laat het lukken, laat haar léven…!