Blog Dieke | ‘Dirks kleding opruimen voelt als sporen uitwissen’

Dirks schoenen

Ze staan er al negen maanden, onder het tafeltje naast ons bed: Dirk zijn schoenen. Hij heeft ze uitgedaan vlak voor hij overleed. Op het tafeltje liggen de kleren die hij de ochtend van zijn overlijden aan had. Hij heeft zich die ochtend nog twee keer verkleed en zijn kleren op deze, ongebruikelijke, plek neergelegd. Alsof hij dacht; die kleren doe ik morgen weer aan. En zo hangt zijn winterjas, met sjaal, ook nog aan de kapstok. Precies zo als hij hem toen, in november, heeft opgehangen. Hij zou zo de herfst weer in kunnen.

‘Alleen de gedachte al, iets van Dirk weg te doen, geeft zo’n vreemd gevoel’

De laatste tijd denk ik bij veel dingen die van Dirk zijn geweest: ik moet er iets mee, opruimen of opzeggen bijvoorbeeld. Maar alleen de gedachte al, iets van Dirk weg te doen, geeft zo’n vreemd gevoel. Alsof ik sporen aan het uitwissen ben. Sporen die iemand achter heeft gelaten, een bewijs van zijn bestaan. Het zijn irreële gedachten en gevoelens. Daar ben ik me van bewust, maar het gebeurt toch.

‘Ik heb het nog niet over mijn hart kunnen verkrijgen zijn kleren op te ruimen’

Dirk had social media accounts, een mobiele telefoon, hij was donateur van heel veel organisaties, hij was bewoner van ons huis en noem maar op. Het bewijs voor al die zaken is er nog en zolang dat er nog is, is Dirk er ook geweest. Ik heb het nog niet over mijn hart kunnen verkrijgen zijn accounts op te heffen, zijn mobiele telefoon weg te doen en dus ook niet om zijn kleren op te ruimen.

Confrontatie

Niks ligt me in de weg, dus je zou zeggen dat ik nog niks moet. Tegelijkertijd word ik elke keer geconfronteerd als ik Dirks spullen zie. Dat is zo ontzettend moeilijk. Keer op keer als ik Dirk zijn jas zie hangen, steekt dat. Als ik hem op Facebook voorbij zie komen doet het pijn en als er weer eens een mailtje voor hem binnenkomt denk ik; ze moesten eens weten.

Klein beginnen

Dus ik heb besloten dat ik klein begin. Ik ga eerst de kleren verzamelen die voor mij nauwelijks emotionele waarde hebben. Dat zijn voornamelijk hele nette kleren die hij aan had bij bijzondere gelegenheden. Maar ik doe ze niet zomaar weg. Ik geef ze anoniem aan een stichting die zorgt dat de kleding terecht komt bij mensen die ze goed kunnen gebruiken maar er geen geld voor hebben. Op die manier weet ik dat het wegdoen van kleding toch nog waardevol is. Niet voor mij, maar voor een ander.

Wat ik verder ga doen met de social media accounts en bijvoorbeeld zijn mobiele telefoon, daar ben ik nog niet uit. Komt tijd, komt raad. En Dirk? Hij heeft zoveel bewijs van zijn bestaan geleverd: dat valt of staat gelukkig niet met materiele zaken.