Blog Dieke | ‘Ik was niet aan het rouwen, maar aan het overleven’

In mijn beleving namen mensen te pas en te onpas het woord zelfzorg in de mond. Mensen die, ogenschijnlijk, alles al op de rit hebben en tijd genoeg hebben om aan zelfzorg te doen: sporten, uitgebreid en gezond eten, leuke uitstapjes maken en niet te vergeten: ‘me-time’. Samen met een partner.

Natuurlijk weet ik dat het soms lijkt alsof mensen alles op de rit hebben, maar elk huisje heeft echt zijn kruisje. Maar mijn blik werd gewoon een stuk zwart-witter vanaf het moment dat mijn leven om mijn zieke man draaide. De nuance was soms wat weg.

Zelfzorg

Maar goed. Zelfzorg dus. Ik kon niks met dat woord, althans, niet in de definitie waarin men bedoelt dat je heel goed voor jezelf zorgt; dat je zelf op nummer één staat. Mijn ‘zelfzorg’ bestond vooral uit opstaan, de dag doorkomen en weer naar bed gaan. De details van die dag waren niet zo belangrijk. Als iedereen, Dirk en de kinderen, gevoed, gekleed en gezond door de dag heen kwam, was ik tevreden. Ikzelf kwam op de laatste plaats, zonder dat ik dat erg vond.

Intensief

Toen Dirk overleed viel de zorg voor hem weliswaar weg, maar die voor de kinderen werd intensiever. Ik verdween steeds meer in een gat waarin het doorkomen van de dag zoals ik al die tijd al deed gewoonte werd, ik kon niet meer dan dat.

De gordijnen open doen was soms al een stap te ver. Als het leven van de kinderen maar door kon gaan, als ze maar gesteund werden in hun verdriet en het gemis van hun vader. En ik heb er geen moment spijt van, ik weet dat ik het goed heb gedaan.

Overleven

Maar toen. Toen kwam ik heel langzaam tot de conclusie dat ik er ook nog was. En dat ik niet meer goed voor de kinderen kon zorgen als ik mezelf niet eerst onder handen nam.

Mijn eerste stap was om naar een psycholoog te gaan, om de gebeurtenissen weer in perspectief te kunnen gaan zien en om te kijken hoe ik er beter uit kon komen. Ik was nog helemaal niet aan het rouwen, ik was aan het overleven.

Zelfzorg

Inmiddels is het ruim een half jaar na mijn eerste bezoekje aan de psycholoog. En nu pas kan ik zeggen dat ik aan het rouwen toekom. En aan die zelfzorg. Ik realiseerde me gaandeweg dat zelfzorg niet alleen bestaat uit tijd maken voor sporten of leuke, relaxte uitjes. Zelfzorg is de mate waarin iemand in staat is voor zichzelf te zorgen. Dat begint bij kleine dingen.

Bij mij was dat het structureel doen van boodschappen, het op orde brengen van mijn huis, even wandelen. Maar ook tijd maken voor mijn kinderen en mezelf. De telefoon wegleggen, spelletjes doen, naar het bos. Ik ben er nog lang niet. Maar ik ben begonnen. Begonnen aan het zoveelste deel van mijn reis door dit rouwproces. Zodat ik ooit kan zeggen: het leven is weer van mij.