Blog Dieke | December is niet ‘The most wonderful time of the year’

In oktober begin ik het al te merken. ‘De’ tijd komt er weer aan. Bepaalde data staan voor gebeurtenissen van twee jaar geleden. Op die dag deden we dit, op die dag gebeurde dat. Het speelt als een film door mijn hoofd, constant. Elke keer diezelfde film. Elke keer diezelfde gevoelens erbij.

Ondanks dat het dit jaar een beetje anders voelde dan afgelopen jaar, vind ik het toch lastig om de tijd door te komen. Juist omdat het leven in deze tijd van het jaar zo snel gaat en ik met twee jonge kinderen daar wel in mee moet. Ze keken verwachtingsvol uit naar Sinterklaas en nu zijn de kerstliedjes alweer te horen op diverse radiozenders. Ik kan er niet omheen.

Stapje voor stapje

Maar het voelt niet meer als ‘The most wonderful time of the year’. Nee, alles associeer ik met de dagen voor en na het overlijden van Dirk. En dat is niet zo erg, ergens zelfs wel goed. Maar ik moet me door die dagen heen worstelen. Zo voelt het. Stapje voor stapje doen wat goed voelt en vooral rust nemen om stil te staan bij alle gevoelens die boven komen.

‘Als ik terugdenk aan onze laatste dagen samen, zijn er zoveel fijne herinneringen’

Voor mij is het goed om heel bewust die confrontatie aan te gaan met het gemis, om stil te staan bij Dirk. Het zijn niet alleen maar trieste gevoelens, er valt ook wel wat te lachen. Juist als ik terugdenk aan onze laatste dagen samen, zijn er nog zoveel fijne herinneringen. En juist in deze tijd praten mensen veel over Dirk en denken we met een lach terug aan wie hij was. Zoveel mensen staan even stil bij hem én ons, dat voelt heel goed.

‘Dirk blijft dichtbij’

Als de dagen rondom de sterfdag voorbij zijn, merk ik dat ik me na de datum van de uitvaart weer langzaam kan richten op de feestdagen. Het voelt een beetje beter. Want ik weet weer – of nog steeds – dat Dirk bij ons is en blijft. Niet fysiek, maar op allerlei manieren voelt hij dichtbij.

Zo was ik op zijn sterfdag was om 10.00 uur bij zijn graf, het tijdstip dat hij overleed. Ik had net een kaarsje aangestoken toen ik een luid gekwetter hoorde uit een boom achter me. Ik keek om en daar was ‘ie: een roodborstje. Precies om 10.00 uur. Ik hoefde geen moment te twijfelen: het symbool dat Dirk bij me is. Natuurlijk, het is de tijd van roodborstjes. Maar ook als het hoogzomer is of als ik in een stad ben waar maar weinig vogeltjes rondvliegen: er is altijd een roodborstje te zien.

‘Dirk zit in ons hart’

We missen Dirk nog elke dag, maar hij laat zich zien in onze kinderen, in alle verhalen die mensen vertellen, maar bovenal zit hij in ons hart.

En zo is Dirk zijn tweede sterfdag alweer geweest. Ongelooflijk hoe snel de tijd dan toch gaat. En ongelooflijk dat ik steeds vaker kan zeggen: het gaat best goed met ons.