Blog Boukje Canaan – Verstild beeld
“De bijdrage die een foto kan leveren is soms werkelijk ongekend”, het is een van de redenen waarom Boukje Canaan afscheidsfotograaf is. Voor Ik mis je schrijft zij over haar indrukwekkende foto’s en de verhalen die daarbij horen. In deze blog vertelt ze over een heel bijzondere afscheidsreportage.
Liefdevol
Het heeft gesneeuwd. Ik ben net klaar met het vastleggen van prachtige beelden van Eefje en het gezin waar zij bij hoort. Eefje die te vroeggeboren is en liefdevol in een mandje opgebaard ligt. Ik pak mijn cameratas in.
‘Zou ik het durven vragen?’
“Zullen we een nieuw koelelementje bij Eefje leggen?,” hoor ik papa Sjors aan zijn vrouw Ellen vragen terwijl ik door het raam naar buiten kijk. Je kunt het mandje net zo goed in de sneeuw zetten, denk ik nog net niet hardop. Ach, dat zou mooi zijn! Ik verras mijzelf met deze gedachte. Zou ik het durven vragen? Is dit gepast? Ja, ik doe het. Zo vaak ligt er geen sneeuw hier.
‘Ik houd mijn adem in’
“Mijn gedachten nemen me mee, ik dacht iets geks…”, begin ik voorzichtig tegen de ouders van Eefje. “Ik kreeg opeens een idee; dat het misschien wel artistiek bijzonder kan zijn en voldoende koud, als we het mandje met Eefje erin buiten in de sneeuw zetten voor nog een foto…” Ik houd mijn adem in en wacht op hun reactie.
Troost
Het is 23 januari 2013. Ik ben gevraagd of ik foto’s kon nemen bij het afscheid van dit enorm kleine mensje. Ik put troost uit het feit dat ik dit voor hen kon doen. In 2001 ben ik zelf een tweeling verloren, daar hebben we geen foto’s van. Als fotograaf was ik met hele andere dingen bezig.
Spannend
Maar door deze ervaring weet ik in te schatten wat mensen doormaken en durf ik hen benaderen op een manier die goed voelt. Al ging ik in 2013 over mijn eigen ‘spannende’ grens. Ik stapte uit mijn eigen comfortzone; we zijn naar buiten geweest met het mandje in de sneeuw!
Zachte deken van sneeuw
Sjors plaatste Eefje voorzichtig in de verse sneeuw. Enkel wat vogelpootjes hadden markeringen aangebracht. De donkere kale takken staken sterk contrasterend af tegen de witte grond. Eefje omhuld door kou en een zachte deken van sneeuw. Hier en daar zag ik tekenen van speelsheid, van het tweejarige zusje. Een schommel, een bal. Of als achtergrond het huis. Daar waar ze thuis hoort. Deze afscheidsreportage werd wel heel bijzonder.
Ik gaf deze mensen meer dan een tastbare herinnering. Verdriet kan artistiek mooi zijn.
Geschreven door
Boukje Canaan
