Blog Bertine – Wat is nog gewoon?

Laatste weken

Het is zondagavond, het is een warme dag vandaag. Deze warmte doet me aan Daan denken. Vorig jaar rond deze tijd was het ook warm. Vooral de laatste weken die Daan nog bij ons mocht zijn. We hadden zelfs een airco geregeld om te zorgen dat Daan niet te veel last zou hebben van de hitte. Deze warmte brengt me ook weer terug naar de mooie herinneringen aan Daan. Heerlijk vond hij het om samen met ons buiten te zitten. Samen met zijn zusje en broertje of gewoon even met het konijntje buiten zitten. En nu, nu mis ik hem zo.

“Ik zou zo graag heel even terug willen naar vorig jaar”

Ik zou zo graag heel even terug willen naar vorig jaar. Heel even maar. Gewoon heel even naast Daan zitten, hem vasthouden, even in zijn oogjes kijken. Gewoon, héél even maar. Wat mis ik hem. Als de dag van gister zit alles nog in mij. Maar aan de andere kant voelt het ook zover weg. Het is meer dan een jaar geleden dat Daan hier ‘gewoon’ door ons huis liep. Dat ik hem ‘gewoon’ ’s avonds naar bed bracht. Dat ik ‘gewoon’ mocht zorgen voor mijn bijzondere kind…

Wat is gewoon?

Tja, wat is eigenlijk gewoon. Voor mij is heel veel niet meer gewoon. Die zondagavond fietsen we naar Daans graf. Het lijkt heel gewoon, een vader, een moeder en twee kinderen fietsen daar. Ze zeggen onderweg een ouder stel gedag. Twee oude grijze mensen lopen daar, heel gewoon. We fietsen door en geven een auto voorrang. Ook zo heel gewoon. Maar het is niet gewoon voor mij. Ik ben op weg naar mijn kind die maar veertien jaar is geworden.

Waarom

Elke keer weer kijkt dat lieve snoetje van Daan me aan, de foto op zijn graf. En elke keer weer vraag ik mij af waarom. Waarom sta ik hier bij het gaf van mijn kind, waarom? Dit is niet gewoon en ik wil dit helemaal. Om mij heen zoveel graven, gewoon zoveel. Ik kan het niet bevatten. De dood hoort bij het leven, maar niet voor een kind. Met tranen loop ik weg bij Daan.

Als de dag van gister

Het voelt als de dag van gisteren dat we hier stonden met zoveel mensen bij een open graf. Mijn verdriet is zeker net zo groot als toen, alleen besef ik me nu dat het echt zo is. Dat het niet meer anders gaat worden. Het is nu weer zo warm, het gras is mooi groen en veel bloemen bloeien. We zijn alweer bijna een jaar verder, een jaar zonder Daan.