Blog Bertine – Definitief

Tranen

Ik wist niet dat dit zo heftig zou zijn. Dat het zoveel bij mij zou losmaken, dat het zoveel pijn zou doen. Tranen rollen over mijn wangen als ik het grafmonument zie van Daan. Ik voel weer die intense pijn in mijn hart. Het monumentje is prachtig geworden, nog mooier dan ik had verwacht. Maar het is zo definitief, dit was het laatste wat ik nog kon doen.

Nooit meer

Nooit meer hoef ik zijn kleding uit te zoeken, nooit meer moet ik uitleggen waarom Daan toch een beetje anders is, nooit meer tussen de honderd en één DVD’s van Daan de juiste zoeken. Nooit meer iets uitzoeken. De rouwkaart, de kist, de teksten en ook zijn gedenksteen kon ik nog voor hem uitzoeken. Bezig zijn met Daan, misschien nog iets van het zorgen voor Daan wat ik in mij voelde. Vier en half jaar was hij ziek en had hij extra zorg nodig. Veel extra zorg. Ik kon dat prima en deed dat met alle liefde. Ik wilde hem alles geven wat ik maar kon. Ik had zelfs, als het kon, mijn eigen leven willen geven.

“Alles is gedaan voor mijn lieve, mooie mannetje”

Nu is het klaar. Alles is gedaan voor mijn lieve, mooie mannetje. Zijn gedenksteen is prachtig geworden. Het past zo bij Daan. Zijn foto staat erop met zijn Kanjerkralenketting die gelijk zijn verhaal aan je vertelt. De mooie blauwe wolken, veertien sterren, voor ieder jaar dat hij bij ons mocht zijn één. Alles klopt. Alleen dit is niet wat ik wilde, ik wilde geen steen voor Daan uitzoeken. Het hele verhaal klopt niet, ik wil niet bezig zijn met rouwen.

Zwaar

De afgelopen weken zijn zwaar geweest. Ik dacht dat het best wel goed ging, dat het scherpe randje iets minder aan het worden was. Nou dat kan ik wel vergeten. Het voelt weer als de dag van gister dat Daan overleed. Ik blijf me maar afvragen: waarom? Waarom kwam die kanker terug? Waarom moest ik mijn kind kwijt raken. Maar ook waarom Daan zo dapper was. Hij heeft zoveel pijn gehad, zoveel chemokuren, echt onvoorstelbaar.

Het is niet meer wat het was

Ik weet dat ik op de vraag waarom geen antwoord zal krijgen. Ik weet dat Daan het nu goed heeft bij zijn hemelse Vader. Ik weet dat hij nu geen pijn meer heeft. Maar soms weet ik echt niet hoe het verder moet. Hoe moet ik nu oud worden met dit verdriet? Hoe moet ik nu genieten van de vakanties zonder een compleet gezin? Het is niet meer wat het was. Die lege plek doet zoveel pijn.

Alles gaat door en ik probeer daar zo veel mogelijk in mee te gaan. Vooral voor mijn andere twee kinderen waar ik ook zoveel van hou. Ik heb deze vakantie totaal geen behoefte om ver weg te gaan. Ik wil hier blijven, dicht bij Daan. We proberen bezig te blijven en vooral ook met Isa en Thijn leuke dingen te doen. We gaan er echt wel voor, maar wat is dit zwaar. Het is zo definitief.