Blog Bertine | Terug naar de plek waar alles begon

Terug naar de plek waar alles begon

Nog één keer ging ik terug. Mijn gevoel zei dat ik dit moest doen, nog één keer. Deze keer was ik alleen, zonder mijn mooie lieve Daan. We zaten nu niet samen in mijn sjeesje, zoals Daan mijn auto altijd noemde. Zijn plekje was leeg. Erik wilde wel met mee, maar ik wilde echt alleen gaan. Ik wilde hier alleen doorheen gaan. Mezelf tegen komen en voelen wat ik alleen voelde.

‘Ik moest dit doen. Ik moest die stap alleen nemen.’

Ik moest dit doen. Ik moest die stap alleen nemen. Terug naar die plek waar alles begon. Daar waar ons leven de wending maakte naar een leven vol zorgen, pijn en verdriet.

Net als Daan sterk zijn

Ik heb een afspraak met de verpleegkundig specialist die Daan altijd behandelde. Daar stond ik, in de wachtkamer. Daar waar ik altijd met Daan was, stond ik nu alleen. Wat mis ik mijn ventje, mijn leuke clowntje stond niet naast me te glimmen. Ik was daar helemaal alleen. Ik wilde sterk zijn, want dat was Daan ook altijd, maar de tranen brandde in mijn ogen. Maar nee, dat was niet wat ik wilde. Daan huilde ook nooit, dus ik nu ook even niet.

Zo fijn dat ik nog even op de plek mocht zijn waar Daan zo hard gevochten heeft. Waar zijn bloed, zweet en tranen liggen, daar door het hele ziekenhuis. Ja, we hebben in al die jaren echt het hele ziekenhuis gezien.

‘Onvoorstelbaar wat hij allemaal moest doorstaan.’

Er is weinig wat het ziekenhuis verborgen heeft kunnen houden voor ons. Zelfs diep in de nacht reden we met Daan in zijn bedje door het ziekenhuis richting onderzoeken. Ik in mijn pyjama er achteraan.

Mijn sterke kant

Eigenlijk is het bizar wat Daan, en wij allemaal, meegemaakt hebben. Onvoorstelbaar wat hij allemaal moest doorstaan. Ik merk dat ik steeds meer besef wat de pijn is die hij moest doorstaan. Steeds meer puzzelstukjes vallen op hun plek.

De pijn van Daan draag ik bij me, terwijl ik die niet eens écht voelde. Ik stond naast hem – en kon hem niet helpen. Ik had echt alles willen doen, maar ik kon er alleen maar voor hem zijn. Voor hem zorgen, dat was wat ik deed.

Ik ben anders geworden en ook dat doet soms pijn. Daar waar alles begon, in het ziekenhuis, heb ik mijn sterke kant laten zien.

Keihard gillen

Al had ik best keihard willen gillen dat mijn kind hier gewoon nog had moeten zijn. Dat ik hier aan een reis was begonnen die ik nooit had willen meemaken.
Ik had keihard willen janken en zeggen dat het helemaal niet leuk is meer zonder Daan. Maar ik dacht aan Daan. Hij zei zo vaak niet piepen, dus daar heb ik mij aangehouden.

Het was goed zo en het voelde ook goed.
Het was echt een afscheid, ik ben blij dat ik dit gedaan heb.
Voor mijn lieve Daan en met hem in mijn hart.