Blog Angela Mollers – Liever geen feestje op mijn eigen verjaardag…

Lastige maanden

De vakantiemaanden zijn voorbij en je kunt merken dat de dagen korter worden. Voor mij persoonlijk hoort september bij de vele andere lastige maanden in het jaar, dit keer omdat ik dan zelf jarig ben. Deze dagen zijn en worden nooit meer zoals ze ooit zijn geweest. Het besef dat er iemand ontbreekt in je gezin is groot, de lege plek is dan extra voelbaar.

Zwarte dag

In 2009 heb ik een heel moeilijk jaar gehad. Korte tijd nadat Jordy was omgekomen zou ik vijftig jaar worden. Een dag die bij de meeste mensen vaak met een extra tintje wordt gevierd, bij de één wat uitbundiger dan bij de ander. Voor mij voelde het als een zwarte dag waar ik me geen raad mee wist.

“Ze waren al bezig geweest om stiekem een verrassing voor mij te organiseren”

Mijn partner en beide zoons waren in het voorjaar al bezig geweest om stiekem een verrassing voor mij te organiseren. Na het wegvallen van Jordy in mei van dat jaar is dat allemaal gestopt. Toch vroeg mijn gezin mij om iets met deze dag te doen. Zelf had ik er erg veel moeite mee, maar tegelijkertijd voelde ik wel aan dat het voor hen belangrijk was.

Verschillende wensen

Ik ontdekte dat iedereen anders met rouw omgaat, zelfs binnen de nauwe banden van het gezin. Waar de één het liefste wegkruipt in een donker hoekje, wil de ander dat sommige dingen gewoon doorgaan, al is het maar in aangepaste vorm. Bij ons bleken die gevoelens onderling ook nogal te verschillen en waren de wensen voor ieder gezinslid anders.

“Het moest een bescheiden dag worden”

Zelf wilde ik helemaal niets doen, maar volgens de anderen was het juist belangrijk om wel aandacht aan die dag te schenken, in welke vorm dan ook. Uiteindelijk zijn we met elkaar tot een mooi compromis gekomen. We waren het er gelukkig wel allemaal met elkaar over eens dat er geen gekke dingen uitgehaald zouden worden. Het moest een bescheiden dag worden.

Jordy was erbij

Mijn verjaardag is begonnen door eerst een bezoekje te brengen aan het graf van Jordy. Van hém kon ik geen bloemen meer krijgen, maar zelf kon ik wel een mooie bos rozen bij hem neerzetten. Hem op mijn manier even begroeten.

Met wat familie en vrienden hebben we een gezellige middag gehouden, waarna we in de tuin een buffetje hebben georganiseerd. Harde dansmuziek wilde ik niet horen, maar gezellige achtergrondmuziek maakte toch een beetje sfeer. Voor mij was het heel belangrijk dat Jordy een prominente plek in zou nemen. Dit is gebeurd door een grote foto in het midden op te hangen en met elkaar op hem te proosten.

Muziek van Jordy

Terugkijkend is het een heel bijzondere dag geweest. Een rustige middag, daarna met het hele gezelschap iets eten, waarna we met een klein intiem clubje en ons gezin ’s avonds overbleven. Met een lekker drankje op kwamen de verhalen over Jordy los en hebben we mooie herinneringen opgehaald. De muziek van Jordy werd harder gezet.

Tot onze eigen verbazing zaten we voor we het goed en wel beseften met elkaar luidkeels de favoriete liedjes van Jordy mee te brullen, wat voor veel humor en misschien zelfs wel voor overlast voor de buren zorgde. Het was zwarte humor die snel overging in een bijna tastbaar verdriet.

Lachen ging over in huilen

Die avond ging het lachen letterlijk over in onbedaarlijk huilen van iedereen die er nog was. In onze tuin, met slechts een enkel kaarsje aan en de puinhopen van de middag om ons heen, zaten we in het donker en hebben we met de armen over elkaars schouders ons verdriet gedeeld.

Zonder enige gêne, waarschijnlijk ook wel door de invloed van het bier en de wijn, gingen we die avond helemaal los. Achteraf voelde het goed om dit zo te kunnen beleven.

Aan deze dag heb ik een altijd blijvende herinnering overgehouden. Ik kreeg van mijn partner een in goud gegoten afbeelding van Jordy die ik sinds die dag nog altijd om mijn hals heb hangen.

Op onze eigen manier

De jaren erna heb ik mijn verjaardag nog maar zelden echt gevierd. Meestal verzin ik iets anders en kies ik ervoor om met elkaar uit eten te gaan. Dat voelt voor mij beter dan het geven van een feestje, want de lege plek lijkt dan wel extra groot. Dit jaar zal het niet anders zijn. Wie op de datum zelf in de avond langs wil komen voor een drankje is altijd welkom, maar daar blijft het bij. De week erop gaan we lekker borrelen en uit eten met ons eigen gezin.

“De eerste jaren bestelden we een extra stoel waar we een biertje en Jordy’s foto bijplaatsten.”

De eerste jaren bestelden we een tafel met een extra stoel waar we een biertje en Jordy’s foto bijplaatsten. Dat heeft ons vaak vreemde blikken opgeleverd, maar daar hebben we ons nooit iets van aangetrokken. Voor ons voelde dat goed en we begonnen al te leren om ons niets van andere meningen aan te trekken en het op onze eigen manier te doen.

De herfst komt er aan

Als deze dag in september voorbij is weet ik dat de herfst er echt weer aankomt. Dat bedoel ik niet alleen in letterlijke zin, maar ook spreekwoordelijk. De donkere dagen gaan weer aanbreken, met alle moeilijke (feest)dagen in het vooruitzicht.

“Rouwen om geliefden gaat nooit over”

Er wordt wel gezegd dat je als je het eerste jaar door bent, dat het dan makkelijker wordt. Iedereen die een kind is kwijtgeraakt aan de dood, weet dat dit fabeltjes zijn. In de loop van de jaren wordt het steeds moeilijker en het gemis juist steeds groter. Als de lichtjes binnen vroeger aangaan en het gezellig en knus wordt in huis, voelt het verdriet weer heel intens. Elk jaar opnieuw moet je die zo moeilijke dagen een invulling zien te geven.

Rouwen om geliefden gaat nooit over, maar rouwen om je kind blijft een ondraaglijke innerlijke pijn geven. Tijd heelt deze wonden niet.

Over Angela Mollers | Angela verloor in 2009 haar 19-jarige zoon Jordy na een fataal auto-ongeluk tijdens zijn werk als soldaat. Niet lang daarna begon Angela met het schrijven van een blog en later ook het boek ‘Dag mam’. Op deze manier houdt Angela herinneringen vast en ontdekt hoe ‘een mooi leven weer kan terugkomen’ na zo’n groot verlies. Oók is schrijven een manier om aan anderen laten zien wat er gebeurt in een gezin dat met zo’n groot verdriet worstelt.