Blog Bertine | Het enige wat ik nog voor Daan kan doen

Onmogelijk

Het zijn weer de donkere dagen voor Kerst. Dagen met weinig zonlicht. Grijs en grauw zijn ze vaak. De maand die weer heel wat teweeg brengt. Ik denk vaak aan Daan, maar deze maand is hij heel vaak in mijn gedachten. Ik mis hem zo enorm veel. Het is gewoon niet te omschrijven zoveel gemis het overlijden van je kind met zich mee brengt. Eigenlijk is het niet te doen, maar het moet.

‘Eigenlijk is het niet te doen, maar het moet.’

Terwijl mijn lichaam roept dat het onmogelijk is dat Daan er niet meer is. Weet ik helaas maar al te goed dat het toch echt zo is. Dat hij echt dood is. Ik heb het zelf gezien en gevoelt. Dan nog blijft het niet te bevatten.

Het enige wat ik nog kan doen

Het was hoog zomer toen Daan overleed. Zijn graf met mooie bloemen stond er ‘prachtig’ bij. Nu is het steeds zo donker en koud, en vooral ontzettend kil op die begraafplaats. Ik steek een extra kaarsje bij Daan aan, wat extra licht in de duisternis. Het is het enige wat ik nog kan doen. Zorgen dat zijn laatste plekje een fijn plekje is. Ik ga nog steeds minimaal twee keer per week naar Daans graf. Ik kan dat niet loslaten. Het is vaak ook een soort van moeten. Ik móet hem laten zien dat ik hem niet vergeet. Terwijl ik weet dat het niet uitmaakt en dat ik hem niet vergeet.

‘Ik móet hem laten zien dat ik hem niet vergeet.’

Rouwen is echt een hele klus. Je wordt steeds van alle kanten heen en weer geslingerd. Ik probeer daar maar vooral mijn gevoel in te volgen, want een beschrijving kreeg ik er niet bij. Wist ik soms maar hoe ik met dit intense verdriet om moest gaan.

Lichtje in de duisternis

Het is bijna Kerst en ook deze Kerst zal Daans stoel weer leeg zijn. Isa en Thijn missen hun broer, maar ook Daans neefjes en nichtje hebben veel verdriet. Onze vrolijke praatjes maker is er niet meer bij. Daan die met zijn gitaar een kerstlied zou zingen. Zou zorgen dat iedereen het naar zijn zin had. En vooral niet te vergeten, hij had vast overheerlijke kersthapjes gemaakt. Tranen schieten in mijn ogen, heel even droomde ik weg naar hoe het had kunnen zijn…

Toch probeer ik ook met Kerst aan dat stralende licht te denken wat in het donker kwam. Die kerstnacht verspreidde hij zijn licht over de wereld. Jezus geeft ons dat lichtje in de duisternis.