Sarah begon met bloggen voor Ik mis je toen ze net zwanger was van haar tweede kindje. Inmiddels is ze hoogzwanger van haar derde kindje. “Het is tijd om dit ‘boek’ te sluiten.”
Terwijl ik dit schrijf, ben ik ruim veertig weken zwanger van ons derde kindje. Ze trappelt. Haar aanwezigheid is nu al zo voelbaar. Het lijkt los van het fysieke getrappel wel een soort energie. Een geschenk. Misschien wel uit de hemel.
‘De derde kleindochter die mijn moeder niet zal zien opgroeien’
Dit is mijn moeders vierde kleinkind. Haar derde kleindochter. De derde kleindochter die ze niet geboren gaat zien worden, niet zal zien opgroeien. Althans, niet als zijnde hier op aarde. Want ik weet zeker dat ze erbij zal zijn. Bij mij. Bij ons. In ons hart. Ik voel haar trots en zie haar lach.
Liefde
Haar langgekoesterde wens om oma te worden, werd in 2016 vervuld. Met een wonderkindje. Het mooiste kleine mensje ooit. Lorijn, haar kleinzoon. Haar kleinzoon met het syndroom van down. Haar ‘sjattemenke’ (schattemannetje) zoals ze hem liefkozend noemde. Onze harten braken open en stroomden over van liefde.
Dank voor het lezen
Nu is de cirkel rond. Het is tijd om dit ‘boek’ te sluiten. Ik begon met bloggen kort nadat ik zwanger bleek te zijn van ons tweede kindje. Kort nadat ik mijn moeder nog heb kunnen vertellen dat er nieuwe leven in mijn buik zat. Kort nadat er afscheid genomen werd in tijden van nieuw leven. Nu is het tijd om dit de laatste blog aan mijn moeder gewijd te laten zijn. Ophouden met schrijven ga ik niet. Maar mijn moeder mag op andere manieren gaan voortleven.
Ik wil iedereen die meelas, danken voor de belangstelling. Dank voor het lezen van de letters, de woorden, de zinnen en het meevoelen. Ik voelde me gedragen.
