Een zwangerschap met dramatische afloop

Tranen van geluk

“Rond de negentiende week van zijn bestaan begon Leen zich merkbaar te roeren”, schrijft Wout van Tongeren op trouw.nl. “We lagen in bed. Mijn vrouw legde opeens mijn hand op haar buik, en ik had het geluk meteen zijn tweede porretje te kunnen voelen. Tranen. Onze zoon werd alweer minder idee en meer werkelijkheid. Hier gaf een wezentje uit eigen beweging teken van zijn leven. Nog in zijn moeders buik begon al iets van zijn autonomie, een eerste spoor van een eigen wil.”

Dromen en plannen

“Dat belette ons niet om te blijven dromen over wie hij zou worden en wat wij met hem zouden ondernemen”, aldus Wout.

Hoe dichterbij de lente komt, hoe praktischer de voorbereiding van Wout en zijn vrouw worden. De familieweg wordt uit het huis van opa en oma opgehaald, de kamer van hun zoon wordt geverfd en hun eigen bed opgehoogd.

Wout: “Omdat we wel wisten dat al ons dromen en plannen iets prematuurs had, schreven we voor het geboortekaartje – dat natuurlijk ook al klaar moest zijn voor zijn komst – een gedichtje dat bedoeld was als een zelfcorrectie.

We hebben al
een kamer voor je klaar
een naam
een stuk of duizend plannen.

En dan kom jij

vult de kamer
brengt leven in je naam
maakt al onze plannen
tot een schitterende puinhoop.

“We hadden zijn komst in ons leven niet willen missen.”

Maar zelfs dat gedichtje bleek te voorbarig. Op 13 maart was hun zoon Leen in de loop van de avond gestopt met bewegen. ” ’s Nachts werd in het ziekenhuis vastgesteld dat zijn hartje niet meer klopte. Op 15 maart werd hij geboren: een prachtig, voldragen jongetje, ogenschijnlijk klaar om met ademen te beginnen.”

“Wij hebben hem urenlang bewonderd, bijna gelukkig. Hoe verschrikkelijk het ook is hem nooit levend gezien te hebben, we hadden zijn komst in ons leven toch niet willen missen.”

Lees het volledige, indrukwekkende verhaal van Wout over zijn zoon Leen verder op trouw.nl.