‘De ruwe randjes zijn er vanaf’

‘Als ik alleen was, huilde ik’

‘Mijn broertje Jarnoud loenste met zijn ogen. Dat gebeurt wel meer bij kinderen van die leeftijd, maar hij begon ook steeds moeilijker te lopen’, vertelt Gerald. ‘Toen zei de dokter al snel: er is meer aan de hand.’ En dat klopte. Jarnoud blijkt een gezwel in zijn hoofd te hebben dat niet weggehaald kan worden.

Geralds moeder is emotioneel en elke dag komen er verschillende mensen op bezoek. Er wordt gebeden om genezing voor de kleine Jarnoud, maar hij wordt niet beter. Gerald: ‘Dat vond ik lastig. Ik sprak er niet echt over. Maar als ik alleen was, in de nachten, dan huilde ik in bed.’

Voor het eerst in mijn leven zag ik mijn pa huilen. Toen wist ik: dit is menens.

‘Op een avond kwamen mijn ouders thuis en vertelden dat Jarnoud er niet meer was. Voor het eerst in mijn leven zag ik mijn pa huilen, toen wist ik: dit is menens.’ Gerald is een puber en vindt het moeilijk om het verdriet een plek te geven. ‘Ik was bezig met meisjes, uitgaan, muziek maken en ik probeerde bij de groep te horen. Dat was belangrijk voor mij. De ziekte, en later het overlijden, van Jarnoud matchten daar niet mee. Ik vond het lastig om er over te praten, ik had een bepaalde schaamte. Het was te rauw’.

Verdriet

Pas op zijn achttiende als zijn vriendin Nelinda, nu zijn vrouw, er naar vraagt komt het verdriet naar boven. ‘De rouw moest eruit en dat kon omdat Nelinda mij er naar vroeg en echt luisterde. En er daarna nog een keer naar vroeg. En nog een keer. Op die momenten heb ik het verdriet opnieuw in mijn hart ervaren en toegelaten. In die tijd heb ik ook het nummer Thuis geschreven. Het raakt me nog steeds als ik naar de liederen luister die ik over hem schreef. Ik zing ze ook weleens live. Ik vind het mooi dat hetgene wat mij ontroert ook andere mensen mag raken en bemoedigen.’

Toen Jarnoud ziek was zei hij: “Ik wil zo graag naar Jezus toe”

Gerald mist zijn broertje nog steeds maar het gemis slijt. ‘Het is niet meer zo rauw, de ruwe randjes zijn er van af. Ik snap alleen nog steeds niet waarom dat jongetje van vijf zo moest lijden. Hij zag er slecht uit, hij was zo mager en eten ging niet meer. Dat was verschrikkelijk om te zien.

Toen hij zo moeilijk liep, droeg ik hem vaak. Die momenten mis ik. Het is en blijft wel je broertje. Toen Jarnoud ziek was zei hij, klein als hij was: “Ik wil zo graag naar Jezus toe.” Ik geloof met heel mijn hart dat hij bij God is, dat ik hem weer zal ontmoeten en dat het goed zal zijn. Dat geeft hoop en troost.’

Lees hier wat de rouw van broers en zussen bij een overlijden anders maakt.

Tekst: Heleen Dekens

Luister hieronder het lied Thuis dat Gerald schreef over zijn overleden broertje Jarnoud. ‘Het raakt me nog steeds als ik naar de liederen luister die ik over hem schreef.’