Rouwfotograaf maakt deel uit van meest intieme momenten
Een rouwfotograaf is bijna niet meer weg te denken tijdens een uitvaart of in de periode van afscheid. ‘Vroeger werd de dood liever op afstand gehouden, nu niet meer’, zegt Guus Sluiter van het Nederlands Uitvaart Museum in Amsterdam.
Bespreekbaar
Tegen NOS vertelt hij dat hij graag cijfers zou hebben om zijn uitspraak te ondersteunen, die heeft hij helaas niet. Maar de tendens is er zonder meer.
‘Soms moet je nabij zijn en soms op afstand blijven en weten hoe je dit prettig doet zonder te storen’
Rouwfotografie past in een tijd waarin beeld een steeds grotere rol speelt, en ook de dood steeds meer bespreekbaar is. Tijdens een uitvaart worden er vaak foto’s en video’s van de overledenen getoond. Er zijn zelfs mensen die een uitvaart live uitzenden op Facebook.
Intieme momenten
Boukje Canaan is afscheidsfotografe en schrijft voor Ik mis je hoe waardevol deze foto’s zijn. ‘Als afscheidsfotograaf is het bijzonder deel uit te mogen maken van dit soort intieme momenten. Foto’s weten vast te leggen vanuit de juiste positie is niet eenvoudig, want soms moet je nabij zijn en soms op afstand blijven en weten hoe je dit prettig doet zonder te storen. Dit vergt ‘fingerspitzengefühl’.’
‘Een fotoboek is een hulpmiddel om het met elkaar over de overledene te hebben’
Daarom drukt ze mensen op het hart: ‘zorg bij het laten vastleggen van een afscheid dat je kiest voor een bekwaam afscheidsfotograaf die werkt met lichtsterke lenzen. Iemand die weet hoe zich te bewegen tussen mensen met verdriet om zowel op afstand als nabij te zijn. Zo kun je de juiste momenten op de juiste manier terugzien in de foto’s.’
Fotoboek als hulpmiddel
De foto’s zijn nog lange tijd van betekenis. Ellen heeft bijvoorbeeld een grote foto van haar gezin met het hun overleden kindje, Eefje, aan de muur hangen. Ook het bladeren in een fotoalbum met foto’s van het afscheid kan troostend zijn. Voor Marja helpt het fotoalbum bij het praten over het verlies van haar man. ‘Het is een hulpmiddel om het gewoon met elkaar te hebben over de overledene, wat voor sommigen zo lastig lijkt.’
