Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Luuk en Vera verloren twee kinderen: ‘Ondanks het verdriet zijn we als gezin hechter geworden’

4 juni 2021 · Leestijd 7 min

In twee jaar verliezen Vera en haar man Luuk twee kinderen. Dochter Marlijn wordt slechts anderhalve dag oud; zoon Thijmen tien maanden. Vera: ‘De angst om een dierbare te verliezen, is heel reëel in ons leven.’

Vera is 38 weken zwanger van haar derde kindje als ze ineens minder leven in haar buik voelt. Ze is ongerust en laat onderzoeken wat er aan de hand is. Haar ongeboren kindje blijkt een hersentumor te hebben en heeft maar een kleine kans om te overleven.

Keizersnede

Vera: ‘De enige kans om onze dochter Marlijn nog levend te zien, was via een spoedkeizersnede. Ik weet nog goed dat ik haar daarna zag: Ze was zó mooi. Ze leek precies op onze oudste dochter: blonde haartjes en blauwe ogen.’

Helaas is de tumor in Marlijns hoofdje zo groot, dat de artsen niks meer voor haar kunnen doen. ‘Het was enorm schakelen. Het ene moment waren we in blijde verwachting, het andere moment moesten we afscheid nemen van onze mooie dochter. Ik wilde haar eerst niet vasthouden, want ik durfde me niet aan haar te hechten. Ik ben zo blij dat ik dat uiteindelijk wel gedaan heb. Haar hartslag daalde toen ze bij me lag. Ze werd rustig. Dat waren zulke mooie momenten.’

Vera met haar dochtertje Marlijn
Vera met haar dochtertje Marlijn.
‘Ik durfde me niet aan haar te hechten’

Niet slapen

Familieleden komen langs om Marlijn te zien. Het is een drukte van jewelste. En dat terwijl Vera zelf nog moet herstellen van de keizersnede. ‘Ik wilde eigenlijk niet slapen, want voor je het weet zou Marlijn er niet meer zijn. Ik wilde zoveel mogelijk van haar genieten.’

Zoon Lucas met zijn zusje Marlijn
Zoon Lucas met zijn zusje Marlijn.

Na anderhalve dag stoppen de artsen Marlijns beademing. ‘Marlijn lag bij ons. Ze heeft nog een kwartiertje geleefd. Toen is ze overleden. Dat was een heel mooi, intiem moment.’

Zwanger

Bijna een jaar na het overlijden van Marlijn raakt Vera opnieuw zwanger. Als Vera terugdenkt aan die tijd, voelt ze nog de spanning. Na veel medische checks, is er geen reden tot zorg: de baby in haar buik lijkt gezond. Vera is enorm opgelucht.

Op 9 mei 2012 wordt zoon Thijmen geboren. ‘Toen Marlijn geboren werd, ‘deed’ ze niet zoveel. Ze ademde niet zelfstandig en was stil. Thijmen ‘deed’ het wel: hij huilde bij zijn geboorte en bewoog. Ik was zo blij dat hij gezond leek.’

Luuk en Vera met hun zoontje Thijmen
Luuk en Vera met hun zoontje Thijmen.

Huilbui

De kraamzorg is nog maar net het huis uit, als Thijmen een huilbui krijgt. De huilbui houdt aan en Thijmens ademhaling stokt even. Vera kan het zich nog goed herinneren: ‘Het was heel beangstigend. Ik had dit nog nooit eerder bij hem gezien.’

‘Ik was zo blij dat Thijmen gezond leek’

Gelukkig neemt hij weer een hap lucht en ademt hij verder, waarop Vera haar zorgen loslaat. Maar dan gebeurt het nog een keer. En nog eens. Ook het drinken gaat steeds slechter. Als verpleegkundige voelt Vera dat er iets niet klopt. Zes weken later krijgt Thijmen plotseling een epileptische aanval, en gaan bij Vera de alarmbellen pas echt af.

‘De artsen zeiden: “Je hebt al een kind verloren, dus dit gebeurt je niet nog eens.” Dat stelde me enigszins gerust.’

Stofwisselingsziekte

Ondertussen blijft Thijmen achter in groei en drinkt hij steeds slechter. Men kan niet ontdekken wat Thijmen heeft. De kinderartsen vermoeden dat hij een stofwisselingsziekte heeft. Na tien maanden gaat het zo slecht met Thijmen, dat hij weer in het ziekenhuis belandt.

‘We waren ten einde raad. Niets hielp en Thijmen was zo oncomfortabel. Hij reageerde op geen enkel medicijn. Ik dacht regelmatig: “Here God, kom hem maar halen.”.’ Uiteindelijk besluiten de artsen in overleg met Luuk en Vera om Thijmen in slaap te brengen. Een week later overlijdt hij.

‘Ik dacht: “God, haal hem maar thuis”‘

Het verlies van Marlijn en Thijmen heeft veel impact op Vera’s vertrouwen in God: ‘Ondanks dat ik nooit boos ben geweest, was ik zo teleurgesteld. Ik heb nog een hartig woordje met God te spreken.’

Steun

Tegelijkertijd biedt het geloof Vera ook veel steun. ‘Ik besefte dat ik God in de meest moeilijke momenten het hardste nodig heb. In de ziekteperiode van Thijmen waren wij zó moe, we konden niet meer. Daardoor hebben we hem steeds meer aan God kunnen overgeven in het vertrouwen dat God voor Thijmen zorgt. Ook zijn we als gezin door deze heftige periode heel hecht geworden. Dat is bijzonder.’

Maar het is ook een zware tijd. Zo ontwikkelt hun dochter scheidingsangst. ‘Logeren, naar school gaan: ze wilde het niet meer. Ze wilde bij ons blijven, omdat ze bang was om ons te verliezen.’ Zoon Lucas kampt met depressieve gevoelens. Vera: ‘Hij dacht dat het zijn schuld was dat zijn broertje en zusje waren overleden.’

Wonder

Dan gebeurt er iets bijzonders. ‘Ik werd zwanger, terwijl dat niet gepland was en eigenlijk ook niet kon. Maar na een eerste echo zag ik het toch echt: een kindje in mijn buik met een kloppend hartje. Ik heb zo keihard gehuild. De kans op een kindje met dezelfde ziekte als Thijmen was vijftig procent en ik wilde niet nog een kindje verliezen. Dat zou ik niet aan kunnen.’

Voor Vera breekt een spannende periode aan. ‘Artsen vroegen me: ‘Wil je het afbreken?’ Maar dat kon ik niet. Ik durfde niet te bevallen. “Laat mijn kind maar voor altijd veilig in mijn buik zitten”, dacht ik.’

‘Artsen vroegen: “Wil je de zwangerschap afbreken?”’

Matthijs

In 2014 bevalt Vera van haar zoontje Matthijs. Hoewel hij gezond lijkt, blijft Vera wantrouwend. ‘Ik dacht: “Eerst zien, dan geloven”. Bovendien konden de artsen de eerste drie maanden nog geen definitieve uitspraken doen over Matthijs’ gezondheid.’

Na deze spannende periode, krijgt het gezin steeds meer vertrouwen dat Matthijs niks mankeert. Dan krijgen Vera en Luuk ook van de kinderartsen te horen dat Matthijs gezond is.

Cadeau

Vera kan het niet geloven. Haar stem klinkt ontroerd. ‘Mijn man en ik zeggen nog steeds tegen elkaar: ‘Dit was ons cadeau van God. De komst van Matthijs heeft ook onze oudste twee kinderen erg goed gedaan. Er was weer vreugde in het gezin.’

In 2017 krijgt Vera plotseling een belletje uit het ziekenhuis. Artsen vertellen haar dat Thijmen toch geen erfelijke stofwisselingsziekte had. Maar dat zijn overlijden ‘domme pech’ was.

Luuk en Vera met hun kinderen
Luuk en Vera met hun kinderen.

Dit nieuws zet alle gebeurtenissen in een ander daglicht. Er ontstaat de wens voor een zesde kindje. Vera is dan inmiddels 37. Als ze na een tijd inderdaad weer zwanger is, kan zij haar geluk niet op.

‘Met de komst van Matthijs was er weer vreugde in ons gezin’

Waar de vorige zwangerschap stressvol en zorgelijk was, kan Vera tijdens deze zwangerschap echt genieten. Hun dochtertje Amarise komt in 2018 gezond ter wereld. ‘Het is zo bijzonder dat dit ons gegeven is. Matthijs en Amarise zijn geen vervanging van Marlijn en Thijmen. Maar het laat wel zien dat de donkere wolk die boven ons leven hing, niet voor altijd is blijven hangen.’

Pieken en dalen

Het grafje van Marlijn en Thijmen
Het grafje van Marlijn en Thijmen.

Terugkijkend op alle gebeurtenissen, zegt Vera: ‘Het leven is intenser geworden. De dalen zijn dieper, de pieken hoger. De angst om een dierbare te verliezen, is een reëel onderdeel in ons leven.’

‘Soms kan het gemis me nog in alle hevigheid overvallen. Maar we hebben ervoor gekozen niet te blijven hangen in het verdriet. Ik ben dankbaar voor mijn gezin en de lieve mensen om ons heen. En het troost me dat ik mijn kinderen ooit ga terugzien. Ze zijn veilig bij God.’

Luuk en Vera met hun kinderen Matthijs Joanne, Amarise en Lucas
Luuk en Vera met hun kinderen Matthijs Joanne, Amarise en Lucas.

Misschien ook wat voor jou

Ontvang bemoedigende artikelen en verhalen in je mailbox

We sturen je elke week een selectie van indrukwekkende verhalen en inspirerende artikelen.

E-mailadres

Lees onze privacyverklaring.

--:--