Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Lies Nijman | Informatie – Een behulpzame wegwijzer in rouw

12 maart 2018 · Leestijd 5 min

Hulpverlener Lies Nijman deelt een behulpzame wegwijzer in het doolhof van rouw: informatie. ‘Wat gebeurt er met me, is hoe ik me voel normaal?’ Vragen die Lies zelf ook had, na het overlijden van haar dierbare man Jan.

Rouwpijn

Het is zomer 2009. Voor het eerst lees ik iets over lijfelijke pijn in Helpen bij verlies en verdriet, een boek van rouwspecialist Manu Keirse. Hij schrijft over hevige pijnscheuten die door het lichaam trekken. Eindelijk lees ik wat ik zelf ook ervaar. Het adres achterin het boek nodigt uit om contact te zoeken. Ik wil Manu bedanken voor zijn informatie. Popel om hem vragen te stellen.

Op een zonoranje ochtend in oktober 2009 reis ik met een grote herfstchrysant op mijn achterbank af naar België. Een vriendelijke man heet me welkom in een omgeving die aanvoelt als een warme deken. Hij nodigt me uit te vertellen. Hij luistert. Hij neemt misverstanden weg. Hij stelt me gerust dat wat ik voel normaal is. Dat de rouwpijn een gevolg is van de sterke hechte band die ik heb gehad. Het is de pijn van onthechting. Hij zegt dat het misschien niet helemaal over zal gaan, maar dat het leefbaar zal worden. Omdat ik het bijna niet kan geloven, zegt hij dat hij het dan wil geloven voor mij. Of dat ook goed is. Ik geloof en vertrouw hem. Ik realiseer me dat ik precies dit heb gemist: iemand die de kennis en ervaring heeft om uitleg te geven en mij gerust te stellen.

De pijn begrijpen

Toen ik tien jaar geleden weduwe werd, had ik enorm behoefte aan concrete informatie over rouw. Er was echter opvallend weinig te vinden. Zelfs in de christelijke boekwinkels stonden bij de categorie Rouw gemiddeld twee boeken.

“Naast liefde en luisteren, is ook kennis nodig om te verzachten en te vertroosten.”

Ik merkte dat ik het nodig had om mijn onbekende emoties en de lichamelijke pijn die ik voelde te begrijpen. Sommige boeken gingen voor mij te snel door naar een eenzijdige, geestelijke benadering. Er werd antwoord gegeven op vragen die ik niet had. Ik bleef achter met vragen die onbeantwoord bleven.

Ik miste de diepgang over rouw en het gevolg daarvan voor je emoties.

Informatie als wegwijzer

Informatie was dus voor mij overduidelijk een van de belangrijkste wegwijzers door het land van rouw. Ik wilde weten wat rouw was, wat er gebeurde en wat de gevolgen zijn. Ik was na bijna veertig jaar (vanaf mijn veertiende jaar) zo verknocht en gehecht geweest aan mijn man Jan, dat ik me ongelooflijk ontwricht voelde. De pijn, die ik – al een week voor hij overleed – mijn lijf voelde binnenkomen, werd zo hevig dat ik mij ongerust maakte. Niemand kon mij daarover vertellen, niemand kon mij geruststellen, maar ik had het nodig om die pijn te begrijpen. Ik wilde weten wat rouw was, wat er gebeurde en wat de gevolgen waren.

“Wegwijs in het land van rouw begint bij heldere informatie, zelfs als daaruit blijkt dat er geen rechte routes en goed begaanbare wegen zijn.”

De afgelopen tien jaar is er gelukkig steeds meer informatie over rouw gekomen. Er verschenen levensverhalen, hulpgidsen en artikelen. Programma’s op radio en televisie. Websites. Films op YouTube.

Als iemand in mijn omgeving zich nu verontschuldigt voor haar tranen en verbaasd is over het feit dat zij na een aantal dagen rouwen niet weer gewoon haar werk kan oppakken, weet ik dat het nog steeds broodnodig is om gerust te stellen en de juiste informatie door te geven.

Vertrouwen vinden om door te gaan

Wegwijs in het land van rouw begint bij heldere informatie, zelfs als daaruit blijkt dat er geen rechte routes en goed begaanbare wegen zijn. Zelfs als we onderweg alle mogelijke hindernissen kunnen tegenkomen. We kunnen ons beroerd voelen, eenzaam, eindeloos moe en verdrietig. Als we weten dat al die gevoelens normaal zijn, hoeven we daar niet zo ongerust over te zijn. Als we weten dat we ooit ons levenspad weer zullen vinden, geeft dat vertrouwen om door te gaan. Als we weten dat het nooit meer hetzelfde landschap zal zijn als voorheen, geeft dat een realistisch beeld van onze toekomst. Als we weten dat bijna alle rouwreizigers de veerkracht hebben om uiteindelijk weer een zinvol leven te leiden, geeft ons dat vertrouwen dat ook wij ooit weer iets van ons leven kunnen maken.

Kennis die kan verzachten

Ik ben erg dankbaar voor alle rouwenden die hun ervaringen hebben gedeeld. Ik koester hun levensverhalen in mijn boekenkast. Veel boeken waren verzachtend voor mijn pijn. Alle rouwdeskundigen, ook die van langer geleden, hebben mij enorm geholpen door hun inzichten te beschrijven. Ik ben heel blij dat de vier rouwtaken (William Worden) opnieuw uitgebreid in het nieuwste boek van Manu Keirse zijn beschreven. Ik heb er erg veel aan gehad. En nee, natuurlijk zijn die taken niet af te vinken, ook volgen ze niet netjes op elkaar, maar ik vind het nog steeds het meest logische en duidelijke overzicht.

“Ik vond het fijn dat mijn familie boeken ging lezen om mijn rouwpijn te begrijpen.”

Laten we in het verwarrende landschap van de rouw elkaar steunen door heldere en helpende informatie door te geven. Naast liefde en luisteren, is ook kennis nodig om te verzachten en te vertroosten. Ik vond het fijn dat mijn familie boeken ging lezen om mijn rouwpijn te begrijpen.

Informatie is en blijft een belangrijke wegwijzer.

Het boek Helpen bij verlies en verdriet, van Manu Keirse (nieuwe druk 2017), is een uitstekende rouwreisgids om mee te beginnen.

Geschreven door

Lies Nijman

Misschien ook wat voor jou

Ontvang bemoedigende artikelen en verhalen in je mailbox

We sturen je elke week een selectie van indrukwekkende verhalen en inspirerende artikelen.

E-mailadres

Lees onze privacyverklaring.

--:--