De – goedbedoelde – dooddoeners die je hoort wanneer je een geliefde hebt verloren, presentatrice Rachel Rosier kan erover meepraten.
Mijn ouders en Laurens ouders zijn beste vrienden. We zijn samen opgegroeid – op mijn twaalfde was ik een blauwe maandag zelfs haar oppas en vertelde ik haar voor het slapengaan een zelfverzonnen verhaal over een ananas die baby’s ging maken met een tomaat. Op het einde moest ze zo hard lachen dat ze in haar pyjamabroek plaste. Dat vond ik zo smerig dat ik het haar allemaal zelf met een doekje heb laten opruimen. Daarna wilde ik niet meer oppassen en nu zijn we gewoon vriendinnen.
Afijn. Een paar jaar geleden overleed haar lieve schat van een moeder. Dat was een paar jaar nadat mijn moeder overleed. Ook Laurens moeder had kanker en ook zij stierf veel te jong.
En in zo’n overlijdensweek waarin er van alles moet gebeuren en er mensen continu in en uit lopen, zaten Lauren en ik op een middag met een kop thee aan de keukentafel.
‘Je gaat niet geloven wat mij net overkwam’
“Het is gewoon niet te geloven,” zei ze.
“Nee,” zei ik. “Je lieve moedertje.”
“Nee, niet van mama,” zei ze. Ze ging rechtop zitten en keek me met grote ogen aan. “Je gaat gewoon niet geloven wat mij net overkwam.”
“Wat? Wat is er gebeurd?” vroeg ik.
“Iemand van de tennisvereniging was er net om afscheid te nemen van mama. Toen hij weer wegging gaf hij mij een pets op m’n kont.”
“Wát?” zei ik.
“Ja!” zei ze. Hij gaf me eerst een knuffel. Zei toen: ‘Gecondoleerd, hè! Met je moeder!’ En toen gaf hij mij een klap op mijn kont.”
“NOU JA! Wat zei je?”
Lees verder op de website van Eva-magazine
Foto: Nienke van Denderen
