Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Brief aan Jootje, mijn dappere zusje

6 juli 2017 · Leestijd 4 min

Op haar verjaardag in 2008 ontdekt Joëlza, het zusje van Janny, een bobbeltje in haar borst. In 2017 overlijdt ‘Jootje’ aan de gevolgen van borstkanker. Janny mist haar zusje vreselijk. Ze schrijft haar deze brief.

Lief, dapper zusje,

24 oktober 2008: je verjaardag. Je voelde een bobbeltje in je borst. Ik kreeg een paniektelefoontje…

25 oktober naar de huisarts en het ziekenhuis. Dan die verschrikkelijke uitslag: borstkanker. Borstamputatie, chemotherapie, hormoon therapie, haren weg, last van de vele bijwerkingen.. maar wat was je dapper!

Het ging ‘goed’. Tumormarkers daalden en na 5 jaar mocht je stoppen met de hormoontherapie. Je was ‘schoon’, maar dat was schone schijn.

Want toen kwam derde Pinksterdag 2015. Je ging voor een foto omdat je gevallen was en last van je rug bleef houden. Je ging heel dapper alleen voor de uitslag. Maar wat bleek: het monster was terug. De assistente van de arts bracht je naar huis.

Paniek telefoontjes

Achteraf zie ik nu dat jij, na die diagnose, je dierbaren spaarde. Je vertelde niet veel van je pijn, angst en verdriet. Je creëerde afstand. Dacht je dat het daardoor voor ons minder pijn zou gaan doen als jij er niet meer was?

Ik, je achterban, kregen de paniektelefoontjes: ‘Ik wil nog zo graag mijn kleinkinderen groot zien worden, of iets groter’…’Ik ben zo bang om dood te gaan.’

‘Je spaarde ons allemaal. Dacht je dat het daardoor voor ons minder pijn zou doen als jij er niet meer was?’

Maar in het anderhalf jaar dat volgde was jij sterk. Je spaarde je man, kinderen en ons allemaal. Wat moet jij in je eentje hebben geleden en gepiekerd en zorgen hebben gehad!

Lieverd, had het gedeeld! Maar altijd ‘ging het wel’, het ‘viel wel mee’. Maar steeds meer moest je inleveren. Rollator, rolstoel, trippelstoel. Niet meer fietsen met je honden, een uitlaatservice, je man die kookte na zijn werkdag, thuiszorg… Maar klagen stond niet in je woordenboek.

Uitzaaiingen

Toen kwam 28 januari 2017: ook uitzaaiingen in je koppie, je lijf zat overal vol met uitzaaiingen, tumormarkers werden torenhoog, geen behandeling meer mogelijk. Zeven dagen liep je nog enigszins, maar je reageerde zo anders, zo niet ‘Jootje’. Ik zag de angst op je zo geliefde koppie.

‘Ik heb gezegd: ‘Ga maar lieverd’, terwijl ik eigenlijk een wonder wilde.’

Zeven dagen lag je op bed en leverde in, reageerde je nog maar een beetje. Je laatste dag was je er lichamelijk nog, maar verder niet meer. Ik heb die middag voor je gezongen en voor je gebeden. Ik heb stil bij je gezeten, je handen vastgehouden, gezegd: ‘Ga maar lieverd’, terwijl ik eigenlijk een wonder wilde, verwachtte. Hij hoefde immers maar met Zijn vingers te knippen en je zou beter zijn. Maar God haalde je op.

En tegen 10 uur die zaterdagavond was je strijd gestreden.

Nooit meer jij

11 februari 2017. Er is een leven voor die datum. Maar het leven staat voor mij stil na die dag. Ik ben overmand door verdriet en heimwee.

Nooit meer jij, zusje… jij, die als enige alles van me wist. Mijn zorgen, angsten, verdriet en pijn. Jij, mijn rots in de branding. Jij die me God anders leerde zien. Jij die zei dat God het wel begreep als ik boos op Hem was. Jij, die me nu niet meer kunt adviseren, bemoedigen en troosten. Geen ondeugd meer samen, geen kringloop, geen omslagdoek meer voor je haken, geen blijdschap meer samen.

Ik snap nu waarom een hond op het graf van zijn baasje blijft liggen. De avond na de begrafenis wou ik wel kruipend naar je graf… En nog steeds: soms wou ik dat ik met je mee was gegaan, op reis naar het onbekende land. Naar Vader en onze aardse papa en vader.

‘Het is maar goed dat ik van tevoren niet wist hoe diep jouw sterven mij zou verwonden.’

Een jaar verder en de wereld is nog kleurloos. Het is maar goed dat ik van te voren niet wist hoe diep jouw sterven mij zou verwonden. Er is een krater in mijn hart geslagen. Ik kom de dagen door, maar vraag niet hoe. Goedbedoelde adviezen van anderen: ik word er boos van! Niemand weet hoe het voelt. Laat me mijn rouwproces zelf door worstelen. Ik hoop dat er ooit weer een beetje kleur terug komt in mijn leven.

Zusje, I love you, I miss you

Janny Folkers

Wil je ook een brief schrijven voor de rubriek ‘Brief aan’? Stuur je brief op naar ikmisje@eo.nl. Kijk hier eens voor meer voorbeelden van brieven.

Misschien ook wat voor jou

Ontvang bemoedigende artikelen en verhalen in je mailbox

We sturen je elke week een selectie van indrukwekkende verhalen en inspirerende artikelen.

E-mailadres

Lees onze privacyverklaring.

--:--