Blog Ella | Als man en vrouw het verlies verschillend verwerken

Overspoeld

De laatste tijd word ik overspoeld door berichten over baby’tjes die dood gaan. Volgroeid, puntgaaf, maar het hartje stopte met kloppen terwijl het nog veilig in mama’s buik zat. Of ogenschijnlijk in orde, maar enkele uren na de geboorte in de armen van zijn ouders gestorven. Of een complicatie bij de geboorte en geen medisch ingrijpen mocht meer baten… Het brengt me van mijn stuk. Want het is ook ons verhaal; dat van mij en mijn man.

Het raakt aan onze eigen pijn. Van het verlies op zich, maar ook dat het leven een onverwachte (en ongewenste) afslag neemt. Er is een voor- en een na. Het leven wordt niet meer als voorheen. Als mens word je nooit meer de oude. En het heeft ook invloed op je relaties, met vrienden en familie, maar ook met je eigen partner. Wij hebben gemerkt dat we als man en als vrouw heel verschillend omgaan met het overlijden van Manuel.   

Nieuw leven dat in jou groeide

Je kindje verliezen… Voor een vrouw is het je baby die in jou leefde. Die in jou groeide. Waar je je eten en drinken zorgvuldig voor uitkoos en dingen voor liet staan waar je eigenlijk zo gek op bent. Waar je offers voor bracht. Je lichaam niet meer alleen van jou, maar van jullie samen. Je lichaam, dat je soms in de steek laat en dat je soms niet meer begrijpt. Dat soms helemaal niet lekker voelt, maar tegelijkertijd een onwerkelijke blijdschap over dit wonderlijke gebeuren: een nieuw leven, dat in jouw buik is begonnen. Al heeft men het nog niet kunnen aanschouwen of aanraken, het lééft! Nu al!

Verschillend

Een vrouw wordt moeder bij het ontdekken van haar zwangerschap. Een man wordt vader bij de geboorte van het kind. Dit verschil hebben mijn man en ik levendig ervaren. Dit geeft soms moeite tussen ons, in de verwerking van het verlies van ons baby-zoontje. Zo wezenlijk als hij iedere dag in mijn gedachten en hart is, terwijl mijn man gerust een week niet aan hem denkt. We zijn verschillend en dat is belangrijk om te aanvaarden en te respecteren. Elkaar te zoeken en elkaar hierin te kennen. Er voor elkaar te zijn: alles mag, op elk moment. Elke associatie, elke traan. Zonder oordeel of mening van de ander. Houd elkaar vast, verlies elkaar niet.

Als ik stil val en week ben van binnen, dan is dat waar ik op uit kom. Als de vragen over het “waarom” door mijn hoofd schreeuwen en mijn hart verscheuren, is dat het enige wat ik bidden en wensen kan voor ouders die hetzelfde lot treft: dat er niet nóg meer verlies uit dit immense verlies voortkomt, maar verbinding, troost en eenheid.