Gratis inloggen

Doe je mee? Als je bent ingelogd, kun je reacties plaatsen en gesprekken volgen op alle sites van de EO.

Door in te loggen bevestig je dat je de Algemene Voorwaarden en Privacyverklaring van de EO hebt gelezen en begrepen.

Hulp nodig?

Check de veelgestelde vragen.

Uitgelichte afbeelding

Vastgelegd voor altijd: hoe Jesaja zijn vader blijft herinneren

vandaag · 06:08

Update: vandaag · 06:08

In het EO-programma Ik mis je vertelt Jesaja over het verlies van zijn vader Johannes, die als klein jongetje vanuit Papoea Nieuw-Guinea naar Nederland kwam. Hun gedeelde passie voor het vastleggen van dierbare momenten helpt Jesaja nu om zijn vader dichtbij te voelen — zelfs na zijn overlijden.

“Mijn vader was zes jaar toen hij vanuit Papoea Nieuw-Guinea naar Nederland kwam,” vertelt Jesaja. “Twee jaar voor zijn overlijden zijn we samen teruggegaan naar zijn geboorteplek, waar hij altijd vurig over sprak. Hij wilde daar de grond voelen en de geluiden van die plek horen. We deelden een passie: als je iets doet, dan leg je het vast op beeld. Ik had altijd het gevoel dat het leven fragiel is. Daarom maakte ik veel foto’s van mijn vader, zodat ik altijd beelden van hem zou hebben om naar te kijken.”

De drie musketiers

Op het graf van Johannes staat onderaan: ‘Eén voor allen, allen voor één.’ In het EO-programma Ik mis je licht Jesaja deze vertrouwde woorden toe: “Vroeger, als ik en mijn twee broers ’s ochtends naar school moesten, stonden we in de gang. Dan pakte vader onze handen vast en bad voor ons. Hij sloot altijd af met: ‘Eén voor allen, allen voor één.’ Net zoals de drie musketiers.”

Toen Jesaja met zijn vrouw op Aruba was, kreeg zijn vader corona. “Normaal gesproken kwam hij ons altijd halen van zo’n reis en bracht hij ons thuis. Maar dit keer kon dat niet. Hij was niet zichzelf.” Johannes werd opgenomen in het ziekenhuis. De eerste bezoeken verliepen rustig, en ook toen bleef Jesaja foto’s maken. “Dan hadden we straks wat om over te praten,” legt hij uit.

Meer lezen over het verlies van een vader of moeder?

Schrijf je in voor ons gratis tweewekelijkse Ik mis je-nieuwsbrief voor (h)erkenning, persoonlijke verhalen en houvast.

Lees onze privacyverklaring.

Maar de situatie verslechterde en Johannes moest naar de intensive care. “Ik bleef hoop houden, tot de arts zei: ‘Het gaat niet goed, dit zijn de laatste uren van je vader.’” Op zijn laatste dag werd de apparatuur uitgeschakeld. “Zijn ogen gingen toen open,” herinnert Jesaja zich. “Ik weet niet of dat iets medisch is, maar voor ons voelde het alsof hij de hemel inkeek en zo ging. Het voelde als een soort rust. Hij was op.”

Tijdens de eerste ziekenhuisdagen konden Jesaja en zijn broers nog goed met hun vader praten. “We stonden naast zijn bed en hij zei: ‘Ik ga voor jullie bidden.’ Hij bad voor bescherming en zei dat we ons geen zorgen hoefden te maken. Toen zei hij weer: ‘Eén voor allen, allen voor één.’”

Nog steeds voelt Jesaja de aanwezigheid van zijn vader. “Elke keer als ik een foto van hem zie die ik nog niet eerder had bekeken, dan herleeft hij weer. Ik voel het gemis, maar ik ben vooral dankbaar dat ik zijn gezicht nog steeds kan zien op al die foto’s. Die gedeelde passie heeft ons heel dicht bij elkaar gebracht.”

Jesaja in Ik mis je

Bekijk Jesajas verhaal op zondag 16 maart om 09.00 op NPO 2 of kijk terug via NPO Start

    Deel dit artikel:

    Meest gelezen

    Lees ook

    Ontvang bemoedigende artikelen & verhalen in je mailbox

    We sturen je elke week een selectie van indrukwekkende verhalen en inspirerende artikelen.

    Lees onze privacyverklaring.