Blog Petra | Hoe schrijven mij helpt grip op mijn leven te krijgen

Schrijven

Als jong meisje verslond ik het ene boek na het andere. Ik droomde ervan ooit zelf een spannend boek te schrijven en ik begon er ook regelmatig aan. In een mooi nieuw schriftje. Hoofdstuk 1. Hoofdstuk 2. Hoofdstuk 3… Verder dan dat kwam ik meestal niet.

Ik bleef wel schrijven. Dagboeken vol over alles waar mijn hoofd vol van was en waar mijn hart van overliep.

Na de dood van Wilfred ontstonden op die manier twee documenten op het bureaublad van mijn laptop. “Ha lieve Wilfred” en “Brief aan God”.

Wanhopige poging

Ik begon vrijwel direct met schrijven aan Wilfred in een wanhopige poging om hem op die manier zo lang mogelijk dicht bij me te houden. Ik vertelde hem alles wat we meemaakten als gezin sinds we het telefoontje kregen waarin ons verteld werd dat hij was overleden. Over de twee mooie, emotionele avonden dat we met zijn neven, nichten, vrienden en vriendinnen bij elkaar waren om een kist voor hem te maken. Hoe zijn Maleisische vrienden zich ingezet hebben om zijn lichaam zo snel mogelijk naar Nederland te krijgen. Dat ze er zelfs een film van maakten voor ons zodat wij op die manier ook nog een beetje meekregen hoe dat verlopen was. Over zijn begrafenis, hoe koud en nat het was.

Zekerheden op losse schroeven

Ik houd hem sindsdien op de hoogte van het wel en wee in ons gezin. Hoe Sander geniet van zijn nieuwe opleiding en het op kamers wonen, dat Pim en Leanne gaan trouwen. Dat m’n oude Twingootje, dat ik ooit nog samen met hem gekocht heb, ingeruild is. En dat Peter weken lang vol passie bezig is geweest met het opknappen van de oude BMW van zijn oudste zoon. En tussen dat alles door schrijf ik dat ik hem zo graag nog één keer zou willen knuffelen en hoe ik hem mis…

‘Mijn vertrouwen heeft een flinke deuk opgelopen. De vanzelfsprekendheid van veel dingen zijn verdwenen voor mij.’

Ik ben met mijn brief aan God begonnen omdat ik me door het plotselinge overlijden van mijn kind ontworteld voelde. Nadat ik me de eerste periode ontzettend gedragen en getroost voelde en veel kracht ervoer, stonden na een paar maanden al mijn vroegere (geloofs)zekerheden op losse schroeven. Mijn vertrouwen heeft een flinke deuk opgelopen. De vanzelfsprekendheid van veel dingen zijn verdwenen voor mij. Al die bijbelteksten en liederen die er over gaan dat God ons bewaard en beschermd, ik kon er helemaal niks meer mee. Want hoe was dat dan op het moment dat Wilfred verongelukte? En waarom?

Zoeken naar een manier om te leven

Als ik het nu teruglees zie ik dat ik het afgelopen jaar vooral bezig was mezelf staande te houden. Ondertussen zoekend naar een manier om te leven in deze nieuwe situatie. Als mijn ‘veranderde ik’. In een onveranderde wereld.

Het steeds maar weer onder woorden brengen en opschrijven van mijn gedachten en mijn gevoel helpt me om grip te krijgen op mijn leven.

‘Ik zie dat ik in die eerste periode vooral het verdriet wás, nu leef ik mijn leven mét mijn verdriet.’

Maar wat ik ook zie is dat de tijd mij hierbij geholpen heeft. Dat was iets wat mensen tot voor kort niet tegen mij hoefden te zeggen: “De tijd heelt alle wonden…” Maar nu durf ik het zelf voorzichtig een beetje hardop te zeggen: “Mijn wond begint te helen”. Ik zie en voel dat ik zo’n anderhalf jaar verder ben. Dat ik in die eerste periode vooral het verdriet wàs en dat ik nu, mèt mijn verdriet, mijn leven leef.