Blog Sanne | De nachtmerries van mijn zoontje

Nachtmerries

‘Mama, ik heb zulke enge dromen’. Mijn oudste wil het niet vertellen. Bang dat alles terugkomt. Dat de beelden terugspelen als erover gepraat wordt. Nachtmerries.

Het begon na de zomer te spelen. Hij is ouder en wijzer geworden en begint te beseffen wat afscheid inhoudt. Dat je soms mensen nooit meer zal zien. Op vakantie geen vriendjes willen maken en uiteindelijk enorme moeite met afscheid nemen. Dat hij ze niet meer zal zien. Om oude oma die later dat jaar dood gaat. Bij het afscheid, het besef ‘nooit meer’. Dat iedereen uiteindelijk dood zal gaan. De angst om zijn papa en mama te verliezen en ook zijn kleine broertje.

Het is wel gebeurd

We hebben het erover gehad, uitgelegd wat er is gebeurd, maar de angst ging verder in de dromen. Dromen waarin we allemaal een voor een doodgaan. Waarin hij achterblijft met opa en oma. En uiteindelijk alleen.

‘Hij is ouder en wijzer geworden en begint te beseffen wat afscheid inhoudt.’

Zes jaar is hij. Als ik weet wat er speelt, komt het langzaam naar buiten. We bespreken dat vooral oude mensen doodgaan en dat wat Roos is overkomen, ontzettend veel pech was. Dat ze heel ziek is geworden en uiteindelijk te ziek om nog beter te worden. Wat ze had, en in kindertaal wat dat is. We vertellen hem dat het maar heel soms gebeurd, de kans is nihil. Maar het is wel gebeurd.

Angst

’s Nachts spoken de woorden door mijn hoofd, de beelden trekken aan me voorbij. De angst. De vele momenten van ‘het kan niet erger worden’. Het kon wel. Het absolute ongeloof, de ontreddering en de schaduw waar ik voor mijn gevoel nu in leef.

Mijn jongetje van zes. Die zo blij was dat papa en mama eindelijk weer thuis waren. En nu beseft dat er iets heel verschrikkelijks is gebeurd. Zijn zusje komt niet meer terug en dat niet alleen. Hij kan nog meer verliezen.

‘Zijn zusje komt niet meer terug en dat niet alleen. Hij kan nog meer verliezen.’

Hoop

Ik beloof hem dat wij niet doodgaan. Dat wij bij hem blijven en altijd voor hem zorgen. Maar ik weet heel goed dat we dat bij Roos ook dachten dat het niet zou gebeuren. De kans was zo klein. Toch is het enige wat telt, de hoop, het vertrouwen dat wij voor onze kinderen mogen zorgen. De rest vertel ik daarom maar niet aan mijn jongetje van zes. Hij is al wijs genoeg.