Blog Sanne | Niets moet, huilen mag

Alles valt weg

Als ik de tijd neem om na te denken, voelt mijn leven als een soort puinhoop die ik geprobeerd heb te lijmen. Dat ik geprobeerd heb er iets van te maken. Het is vast ook zo dat er dingen wel goed gaan, maar de afgelopen tijd is er veel gebeurd en spelen er veel zaken op. Dan moet ik echt even gaan zitten en landen, in plaats van er uren over na te denken. En op zo’n moment mis ik je. Dan valt alles om mij heen weg. Want het missen van jou, voelt als zo veel. Zo hard. Ik laat mijn tranen komen uit het diepste van mijn ziel. Alles valt weg, bij het missen van jou.

Bij elke tegenslag komt dit boven. Ik heb niet zoveel ruimte voor moeilijke zaken. Het is overleven, nog steeds. Ik kan niet nadenken over heel veel maanden. Een week is al heel lang. Verder kijken lukt niet. Ik beslis op het laatste moment wat ik doe of niet doe. Wat past, wat is teveel?

Zwart randje om mijn hart

Ik ben van slag bij elke tegenslag. En natuurlijk gaan dingen niet altijd goed. Als het stapelt met pech op pech, heb ik de neiging de handdoek in de ring te gooien. Waar doe ik het nog voor? En uiteindelijk komt het neer op verdriet. Want ik mis je. Er is een deel van mij gestorven. Er zit een zwart randje om mijn hart. Ik kan blij lijken, maar er zit altijd die onderstroom van rouw doorheen. En bij tegenslag komt die onderstroom er als een golf overheen. Het is oneerlijk. Leven zonder jou.

De enige weg

Ik mis je. Ik heb verdriet. Ik heb verdriet om alles wat ons is overkomen, om jou en dat dit het nu is waarmee ik moet dealen. Het voelt zo hard, zo ruw. Het leven dat in hard tempo doorraast. En wanneer ik erin mee ga, steeds weer versnelt. Soms stap ik op en ook net zo vaak weer uit. Ik houd het tempo niet meer vol. Het is zo veel. Ik vergeet zaken. Ik ben moe en word er ziek van.

Ik vind het moeilijk rust te bewaren, ruimte te maken voor rouw en te accepteren dat dat de enige weg is voor mij om ook weer de mooie kant van het leven te zien. De andere keuze is gefrustreerd door het leven gaan en uiteindelijk door de golf van verdriet van mijn stuk geslagen worden. Ik oefen dus elke dag; zorg voor jezelf, wees lief voor jezelf. Niets moet. Huilen mag.