‘Op onze eerste date zei hij: “Houd er rekening mee dat ik niet oud word”’

“Ik zag op Facebook een leuke jongen voorbijkomen en toen heb ik hem heel brutaal een vriendschapsverzoek gestuurd”, vertelt Danisha. “Die foto, dat was wel liefde op het eerste gezicht.” Ze glimlacht. “Natuurlijk is het dan altijd even afwachten hoe hij in het echt is, maar we hebben afgesproken en dat werd uiteindelijk een relatie.”

Echte Rotterdammer

Danisha leert Benjamin kennen als een rasechte Rotterdammer, met een duidelijke eigen mening. “Hij kon best hard zijn. Ik denk dat het door zijn jeugd kwam, hij heeft het toen best moeilijk gehad.” Zo maakt hij al jong een scheiding mee, en krijgt Benjamin als kind de diagnose leukemie. Het duurt jaren voordat hij schoon verklaard wordt. “Maar tegelijkertijd wilde hij het ook iedereen naar z’n zin maken. Hij was ontzettend lief en zorgzaam voor mij, en later ook voor onze kinderen”, vervolgt ze. “En hij nam iedere week bloemen voor me mee.”

Op een avond zitten Danisha en Benjamin samen aan de eettafel. “Ik heb kanker”, zegt Benjamin vanuit het niets tegen zijn vriendin. “Ik voel het aan alles, er is iets niet goed in mijn lijf.” Hij kampt dan al een tijd met onverklaarbare pijn, voornamelijk in zijn rug en hoofd.“‘Wat zeg jij nou?’ dacht ik toen. De artsen hadden hem onderzocht, bloed geprikt, foto’s gemaakt van zijn longen en niets gevonden. Ik ben zelf oncologieverpleegkundige, dus ik zei hem dat we er echt op mochten vertrouwen dat er niets aan de hand was.”

Bruiloft

Het stel heeft dan twee dochters samen en gaat trouwen. “Op de dag van de bruiloft heeft hij nog tegen een vriendin gezegd: ‘Ik ga Danisha vandaag de perfecte dag geven, maar daarna ga ik naar het ziekenhuis, want er is stront aan de knikker.’ Zo zei hij dat, op z’n Rotterdams”, vertelt ze. En daar blijkt Benjamin gelijk in te hebben. Via de huisarts belanden ze al snel op de spoedeisende hulp. Daar worden vergrote klieren ontdekt. Danisha en Benjamin hebben welgeteld drie weken van hun bruiloft kunnen genieten. Danisha is even stil. “We gaan hem kwijtraken, dacht ik toen. Dat vond ik zo erg. Voor mezelf, maar vooral voor onze meiden, dat zij zouden opgroeien zonder vader.”

Strijdlust

Benjamin heeft tumoren in zijn ruggenwervels en in zijn hersenen. “Hij kon niet accepteren dat hij jong zou overlijden. We hebben daarom ook nog allerlei alternatieve geneeswijzen geprobeerd en zijn nog naar het buitenland geweest voor een second opinion. Hij zat echt vol strijdlust, ondanks de ondraaglijke pijn die hij had. Het was onwerkelijk dat hij maar bleef vechten. Maar zolang hij die koppies van onze meiden zag, had hij een reden om door te gaan.”

Brand

Benjamin raakt door de tumoren invalide en heeft veel zorg nodig. “Hij was heel koppig en weigerde thuiszorg, want ik kon het als oncologisch verpleegkundige toch allemaal regelen? Dus ik heb tot het laatst alles voor hem gedaan. Hij had één wens: om thuis te sterven. En die wens heb ik niet kunnen waarmaken.” Danisha slikt. “Want in zijn laatste nacht thuis ging het helemaal mis.”

“BRAND! De aanbouw staat in brand!”, roept Benjamin. “Haal eerst de kinderen, want ik ga toch al dood!” Het hele gezin kan ontsnappen, maar Benjamin en Danisha worden wel in het ziekenhuis opgenomen vanwege de ingeademde rook. Benjamin krijgt voor de zekerheid ook een CT-scan. Zijn hele darmen blijken afgestorven en er zitten overal uitzaaiingen in zijn lijf. “Jongen, wat moet jij een pijn hebben”, zegt de arts. Met 99% kans dat hij op de operatietafel overlijdt, kiest Benjamin ervoor dat hij geen behandelingen meer wil. “Ik heb lang genoeg gevochten, ik kan dit niet meer”, zegt hij uitgeput.

Verzet

Toch verzet Benjamin zich nog één laatste keer. Hij ligt op de afdeling waar Danisha als verpleegkundige werkt, en wil niet dat ze op haar werkplek constant herinnerd wordt aan zijn overlijden. “Daar kom ik wel overheen, ik werk hier al elf jaar met heel veel plezier. Het is goed”, verzekert ze hem. “Dat gaf hem een beetje rust.”

Danisha en de meiden nemen afscheid, en Benjamin wordt in slaap gebracht. ‘s Nachts doet hij nog één keer zijn ogen open. Zijn vrouw, die niet van zijn zijde wijkt, ziet hem zijn duim opsteken. “Je hebt het goed gedaan”, zijn Benjamins laatste woorden. Danisha glimlacht verdrietig.

Last

“Er viel een last van mijn schouders na zijn overlijden. Ik heb een jaar lang, dag in en uit, voor hem gezorgd, maar had ook nog twee jonge kinderen die ook zorg nodig hadden. Dat deed ik met liefde, maar het was wel gewoon heel zwaar.”

Sirene

Vanwege de brand wonen Danisha en de meiden tijdelijk bij haar ouders. Ze kunnen gelukkig een maand later weer terug naar hun eigen huis. “Ik heb toen een tijd therapie gehad, want iedere keer als ik een sirene hoorde, kreeg ik weer hartkloppingen. Soms ging ik ’s nachts checken of er echt geen brand was. Dat gaat intussen gelukkig beter.”

Die eerste periode gaat het verder redelijk goed met Danisha. “Iedereen staat voor je klaar, je wordt gewoon geleefd. Maar daarna werd het steeds zwaarder.”

Vastpakken

“Ik heb vooral spijt dat ik hem in de laatste periode niet wat vaker heb vastgepakt”, vertelt Danisha. “Dan vroeg hij om een knuffel, en dan antwoordde ik dat ik nog even iets anders moest doen. Ik denk dat ik mezelf onbewust in bescherming nam, het was gewoon te moeilijk. Ik wilde graag krachtig overkomen, zodat hij zou weten dat ik het wel zou redden als hij er niet meer was.”

Danisha vervolgt: “Vlak voordat hij aan de sedatie ging, heb ik hem wel vastgepakt en gezegd hoeveel ik van hem houd. Die bevestiging had hij echt even nodig.”

Ongelukkig

“Er wordt iedere dag over Benjamin gepraat. Vooral de jongste, die kletst het meest over haar vader. En dat is fijn, want als we niet meer over hem praten, dan wordt hij vergeten.” Ze vervolgt: “Maar soms breekt het ook mijn hart. Ben hield bijvoorbeeld enorm van vuurwerk, en met oud en nieuw stond de jongste voor het raam te roepen: ‘Dat is allemaal van papa! Papa, ik hou van jou!’”

“Ik mis een heel groot onderdeel van mijn leven, we zijn elf jaar samen geweest, maar ik ben niet ongelukkig. Hij heeft me twee prachtige kinderen gegeven, hoe kan ik dan ongelukkig zijn?” sluit Danisha trots af.