Blog Bianca | ‘Zeventien jaar hadden we samen. En toen was hij er niet meer'

Zeven en tien. Deze getallen liepen onbewust als een rode draad door het leven van Paul en mij.

Ik was zeventien toen ik met Paul begon te daten. Al snel hadden we door dat dit geen vluchtig iets was, maar iets wat voor langere tijd bestemd was. Misschien zelfs wel levenslang. Dan was het dus meant to be, en heeft het jaar vooraf om elkaar heen draaien ook echt betekenis gehad.

Soms wéét je het gewoon!

Nadat we zeven jaar samen waren, stapten we in het huwelijksbootje. Eindelijk, want ik had al langer door dat dit voor eeuwig bedoeld was. Ik zag me al langer als zijn vrouw door het leven gaan en niet meer als ‘de vriendin van Paul.’ Ik zou Bianca Krol zijn, de vrouw van Paul Krol. Ik wist dat ik ooit naast hem zou staan in een prachtige witte jurk. Tot die tijd wachtte ik geduldig op zijn aanzoek en dat kwam met Kerst.

Te jong voor het vaderschap

Toen we tien jaar samen waren, verwelkomden we onze eerste dochter. Eindelijk, want ik wist al langer dat hij de vader van mijn kinderen ging zijn. Gelukkig had ik ook nog verstand en wist ik dat we eerst volwassen moesten worden en onze studies moesten afmaken. Ik kon er dan wel al aan toe zijn om mama te worden, Paul was er nog lang niet klaar voor om papa te zijn. Ik wachtte tot hij er klaar voor was. Al was het iets minder geduldig dan het wachten op het huwelijksaanzoek, soms tot grote ergernis van Paul. Niet dat hij nog zoveel gedaan moest hebben voordat we ouders zouden worden. Hij vond zichzelf nog te jong en was er gewoon nog niet klaar voor.

We genoten van deze roze wolk, waarin ons kersverse gezinnetje compleet raakte. Paul was een trotse papa, die het heerlijk vond om met zijn meiden te spelen, ze dingen te leren, te motiveren en geduldig naar hun uitgebreide verhalen te luisteren, want kletsen, dat kunnen die meiden.

Zieke papa

Helaas was dit prille geluk van korte duur. Bij Paul werd een hersentumor gediagnosticeerd. De kinderen hebben hierna vooral een zieke papa gehad. Wel een papa die het onderste uit de kan haalde om iets van het leven dat hem nog restte te maken. Hij was er voor de meiden zoveel hij kon en had er ontzettend veel verdriet van dat dit in zijn ogen niet genoeg was. Toch maakten ze samen nog fietstochtjes, knutselde hij kabouters voor hen met het door hen samen verzamelde materiaal uit het bos, speelde hij spelletjes, kookte en bakte hij met ze en bracht hij hen nog zoveel mogelijk van zijn normen en waarden bij. En in alles liet hij doorschemeren dat hij trots op ze was.

Ons huwelijk heeft tien jaar geduurd, en hield op nadat letterlijk de dood ons scheidde. We zijn zeventien jaar samen geweest.

Deze zomervakantie is het tien jaar geleden dat Paul zijn laatste adem tussen ons in uitblies. Onze oudste dochter is net een paar dagen zeventien.

Misschien loopt zij morgen wel de liefde van haar leven, de papa van haar toekomstige kinderen, tegen het lijf. Want, soms weet je het gewoon! Al hoop ik dat ‘tot de dood ons scheidt’ bij haar dan langer en onbezorgder verloopt.