‘Noah was altijd blij als hij je zag. Op zijn eigen manier, want hij kon niet praten’

Het telefoontje dat Sheila op 31 maart kreeg, vergeet ze nooit meer. “Noah lag in het ziekenhuis en mijn dochter Kelly belde dat hij er niet meer bovenop zou komen. Ik was aan het werk en ging meteen naar huis”, vertelt ze.

“Ik voelde mij verdoofd. Waar we al die jaren voor vreesden, gebeurde nu echt. Ik kon het niet geloven. Ik bedacht me wel dat hij straks niet meer hoefde te vechten en zijn lijfje eindelijk rust zou krijgen. Want elke keer werd hij opgenomen, kreeg hij medicatie waarvan hij eerst wat zieker werd en vervolgens krabbelde hij weer een tijdje op. Maar dat laatste bleef nu uit.”

Beperkt

Noah was een zorgenkindje. Toen hij zo’n zeven maanden was, werd ontdekt dat zijn linkerhersenhelft niet ontwikkeld was. “Hierdoor was hij zeer ernstig meervoudig beperkt. Hij kon niet staan en lopen, niet zelfstandig zitten, had een slikstoornis en epilepsie. Daarnaast had hij niet genoeg kracht in zijn romp, waardoor hij niet goed kon hoesten en erg vatbaar was voor longontsteking. Hierdoor belandde hij vaak in het ziekenhuis”, legt Sheila uit.

‘Hoi lieffie, gek dat je hier nu ligt. Ik mis je’

Toen ze hoorde dat Noah er deze keer niet bovenop zou komen, ging Sheila met haar man, ouders en zus naar het ziekenhuis om afscheid te nemen, voordat Noah de volgende dag in slaap werd gebracht. “Noah was Noah. Hij was altijd blij als hij je zag. Op zijn eigen manier, want hij kon niet praten. Maar wel lachen en dat deed hij bijna altijd, nu ook. Ik heb hem nog lekker geknuffeld."

“Op woensdagochtend 2 april had ik het gevoel dat het deze dag al zou gebeuren. Ik ruimde zijn kamertje op en maakte alles klaar voor als hij naar huis zou komen. Die avond belde Kelly dat Noah overleden was. Op dat moment voelde ik me heel rustig, maar wel harstikke verdrietig.”

Handje

Sheila en haar man bleven een paar dagen bij Kelly en haar man. “Zo konden we elk moment naar Noah toe, hem aanraken en vasthouden. Dat vond ik superfijn. Ik aaide bijvoorbeeld over zijn handje. Dat deed ik ook veel als hij bij me zat. Daar werd hij altijd rustig van. Ook praatte ik tegen hem. ‘Hoi lieffie, gek dat je hier nu ligt. Ik mis je. Nu kunnen we niet meer samen lachen’, zei ik bijvoorbeeld. Als ik naast zijn bedje stond, kon ik bijna niet geloven dat hij echt niet meer leefde. Naast verdriet, voelde ik ook dankbaarheid dat we bij hem konden zijn en dat hij niet in een kil mortuarium lag.”

Agenda

Het verlies van Noah voelt dubbel voor Sheila. “Er is geen moment dat ik niet aan hem denk. Ondanks de zorgen had ik veel plezier met Noah. Hij was een vrolijk ventje en kende ons heel goed. Ik kon heerlijk met hem knuffelen. Ook paste ik regelmatig op hem, zodat Kelly en mijn schoonzoon er samen, of met Noah’s broer Kaj, even uit konden. Heel veel keren stond er nog in mijn agenda dat de kids zouden komen slapen of dat we zouden oppassen. Dat paste ik aan, maar op dat soort momenten word ik steeds met m’n neus op de feiten gedrukt. Alleen Kaj komt dan. Dat maakt me verdrietig en daardoor kan ik niet altijd voor honderd procent van zo’n logeerpartij genieten.

Afgelopen zaterdag paste ik ook op. We liepen in het bos en dat vond Noah altijd heerlijk. Ik duwde hem dan in z’n wagen. Sinds het overlijden van Noah kan ik niet altijd meer echt lachen en genieten. Ik neem dat voor lief en weet niet of het ooit gaat slijten. We gaan het zien.”

‘Oma, eigenlijk is het wel handig. Nu hoef je niet voor Noah te zorgen en kun je mee naar het zwembad’

Anderzijds zijn er minder zorgen nu Noah er niet meer is. “Elk jaar gingen mijn man en ik met Noah en het gezin naar een huisje van Center Parcs. Mijn man en ik waren dan veel met Noah bezig om zijn ouders even te ontzorgen. Dit jaar gingen we weer, zonder Noah. We konden nu op het terras zitten en dat was heel fijn. Anders kon dat nooit, omdat het te veel prikkels opleverde voor Noah. Ook kon hij niet naar het zwembad. Kaj zei de laatste vakantie: ‘Oma, eigenlijk is het wel handig. Nu hoef je niet voor Noah te zorgen en kun je mee naar het zwembad’. Zo zijn kinderen. Het voelde dubbel en was het een vakantie met een lach en een traan.

Zo was het laatst ook toen m’n dochter en ik naar een concert gingen. Normaalgesproken was er altijd een bepaalde onrust en hield m’n dochter haar telefoon in de gaten om te zien of het goed ging met Noah. Nu konden we meer ontspannen genieten, tegelijkertijd voelde dat beladen.”

Machteloos

Naast haar eigen gemis, vindt Sheila het heel zwaar om het verdriet van haar dochter en schoonzoon te zien. “Dat maakt me machteloos en verdrietig. Ik voel hun pijn en kan niets voor ze doen, behalve er zijn. Ik vraag regelmatig hoe het met ze gaat”, zegt ze. “Daar moet ik ook op letten in mijn eigen huwelijk, dat mijn man en ik aan elkaar blijven vertellen over ons verdriet. Je wordt zo snel opgenomen in de waan van de dag.”

‘Een tafel geef je een plekje, maar een overlijden niet’

Sheila is graag alleen en heeft niet veel zin in contacten met anderen. “Toch ga ik straks lunchen met een vriendin, want ik wil niet in een negatieve spiraal komen of depressief worden. Afgelopen zaterdag gingen we met vrienden uit eten en dat was gewoon gezellig. Maar ik had er vooraf geen zin in. Je zit dan al snel over allerlei ‘onzin’ te praten.

Waar ik helemaal niet meer tegen kan, is als mensen mopperen. Er waren veel zorgen om Noah en het was bijzonder om te zien hoe Kelly en onze schoonzoon alles samen op de rit hielden, ondanks dat het zo zwaar was. Als ik dan nu mensen zich druk hoor maken over kleine dingen, kan me dat irriteren. Dat is niet eerlijk van mij, want op dat moment speelt het voor die mensen. Maar ik ben positief ingesteld en mijn lijfspreuk is: ‘Tel je zegeningen’.”

Geurtje

Sheila praat graag over Noah. Dat helpt haar in het gemis. “Ook kijk ik veel naar z’n foto’s. Ik vermijd gevoelens niet. Soms heb ik een paar onrustige dagen waarin ik in mijn verdriet blijf hangen. Ineens gaat de stop er dan uit, bijvoorbeeld als ik een liedje hoor. Dan huil ik en dat lucht altijd op. Ik geloof niet dat ik het gemis ooit een plekje kan geven. Een tafel geef je een plekje, maar een overlijden niet. Noah hoort er altijd bij. We zullen hem voor altijd eren en over hem blijven praten. Noah had een dikke bos haar met een eigen geurtje. Soms stak ik heerlijk m’n neus in z’n haartjes. Deze week vroeg ik me af of ik me nog kon herinneren hoe hij rook. Ik kon dat zo nog oproepen en dat vond ik heel fijn. Stel je voor dat ik dat zou vergeten…”