Blog Ella | Moet ik mijn zoon vergeten?

Lieve zoon,

De tijd lijkt gekomen dat ik niet meer over je mag praten. Dat gevoel geven veel mensen mij. Je bent geboren, gestorven en dat moet ik achter mij laten. Ik moet gelukkig zijn. Ik heb nu je zusje toch? Ben ik daar dan niet blij mee? Zij was er immers niet geweest als jij geleefd had…?

Moet ik hem vergeten?

Onlangs werd ik gevraagd of ik in een tv-programma mijn verhaal over het verlies van ons zoontje wilde doen. Zelf voelde ik daar wel iets voor, omdat er nog zoveel meer te vertellen is dan wat ik in mijn blogs kwijt kan. Meer bemoediging en een groter getuigenis. Maar mijn man is niet zo van de spotlights. “Je moet niet over overleden mensen blijven praten,” zegt hij. “Als jij nu op televisie komt om over ons zoontje te praten, dan worden wij daar allebei op aangesproken en is dat weer onderwerp van gesprek. Dat hoeft van mij niet. Het ligt achter ons. We zijn nu gelukkig en daar praat ik liever over.”

Daar heeft hij grotendeels gelijk in. Ik wil ook niet in het zielige blijven hangen: de moeder van een overleden kind. Maar als mijn man praat over “het” ligt achter ons, dan voel ik dat het voor mij anders ligt. Bij mij is het niet “het”, maar “hij”. Een persoon: mijn kind. Aanwezig door afwezigheid. Hij heeft mij moeder gemaakt. Moet ik hem dan nu vergeten of verzwijgen, omdat hij overleden is?

‘Er’ overheen zijn

Er waren de afgelopen weken verschillende situaties waarin het ‘not done’ voelde dat ik zijn naam noemde, door de reacties van anderen. “Ben je er nu nog niet overheen? Het is nu toch goed gekomen?” Op een gegeven moment leek ik zelfs voor een soort keuze gesteld te worden tussen mijn zoon en mijn dochter. Er werd gezegd: “Als hij vorig jaar mei geboren was, dan had je je dochter niet gehad.” Dus…? Moet ik blij zijn dat hij het niet gered heeft, omdat ik haar anders nu niet had? Ik houd mezelf voor dat mijn dochter dan simpelweg enige tijd later óók geboren zou zijn en dat ze er dan alle twee zouden zijn.

Maar zelfs toen ik dat hardop uit durfde te spreken, werd me ook die troostende gedachte ontkracht met de opmerking: “Dan was het een ander kindje geweest dan zij nu is, uit een ander zaadje en eitje.”

Nee. Ik ben ‘er’ niet overheen. Want ‘er’ is mijn zoon.

Nee. Ik heb ‘het’ geen plekje gegeven. Want ‘het’is mijn zoon.

Gelukkig gezin

Ik heb ‘hém’ een plekje gegeven. In mijn dagelijks leven. Ook al is hij er niet. Hij zou nu door mijn woonkamer banjeren, met warrig blond haar, een stoer broekje en een capuchontruitje. Ik zou met hem aan de ontbijttafel zitten en mijn handen vol aan hem hebben.

Maar zo is het niet. Hij is er niet. En hij komt ook niet terug.

Ben ik dan niet blij met onze dochter? Ja zeker wel, zielsgelukkig ben ik met haar! Ze is een pracht-exemplaar en ik zou haar niet willen missen of willen ruilen voor haar broer. Maar dat hoeft gelukkig ook niet. Ze bestaan naast elkaar. We zijn een gelukkig gezinnetje, maar niet compleet.

Over hem kan ik blijven praten. Maar misschien is die tijd nu voorbij. Moet ik hem vanaf nu in stilte in mijn hart blijven koesteren. Mijn blogs anoniem blijven schrijven. Mijn hart blijven luchten op de kaartjes die ik aan hem persoonlijk schrijf, die nooit in de brievenbus gaan maar in een doosje, omdat ze niet bij hem bezorgd kunnen worden…